Երկու բրիտանացի դիվանագետ միասին շրջում են մեքենայով: Նրանցից մեկը, ով Ֆրանսիայում է պաշտոնավարում, մյուսին ասում է.
- Լսիր, երեկ խայտառակ եղա Ֆրանսիայի նախագահի կազմակերպած ընդունելությանը: Թաշկինակս չորս միլիեմտր ավելի բարձր էի դրել կոստյումիս գրպանում, քան անհրաժեշտ էր <պրոտոկոլով>: Ախր, տեսա էլ, թե ինչ տարօրինակ էին ինձ նայում, ինչու չգնացի հարդարման սենյակ, է?
- Լավ, իսկ արիր այն, ինչ հանձնարարված էր,- հարցնում է մյուսը, ով ԱՄՆ-ում էր պաշտոնավարում?
-Բա, իհարկե, նույնիսկ մինչեւ սրահից դուրս գալս՝ բոլորն արդեն իմ տեսակետն այնպես էին քննարկում, ասես հենց իրենք լինեին հեղինակը...Իսկ քեզ մոտ ինչ կա, ասա՝ տեսնենք?
- Ահ, ոչինչ, պակաս խայտառակ իրավիճակում էլ ես չհայտնվեցի Սպիտակ տանը: Թեյը թափեցի Նախագահի տիկնոջ վրա, բայց ընթացքում հասցրի ականջին ասել, որ Սադամը հաստա՛տ միջուկային զենք ունի: Հուսամ՝ խելքը գլխին այրվածքը չի թողնի, որ նա քնի, նա էլ Նախագահին չի թողնի քնի, արդյունքում՝ կքննարկեն հնարավոր պատերազմի հեռանկարը, որ մեզ այդքա անհրաժեշտ է,- պատասխանում է երկրորդը:
- Օհ, լավ է: Մնաց՝ նրանց անհանգիստ լինելու մասին մեր հայտարարության տեքստը գրենք, բայց ինչքան մտածում եմ՝ ավելի հիմար բան չի ստացվում, քան այն, ինչ արդե՛ն գրել եմ,- հոգոց է հանում առաջինը:
-Տղերք, չնայած մտքումս մտածում եմ, որ երկու <մուտիլովշիկիդ> վրա էլ թքած ունեմ, բայց դե մեկ ա՝ անհանգիստ եմ. ոչինչ, որ ձեզ մեջքով եմ նստած?,-զրույցին միջամտում է վարորդը:ՃՃՃՃՃՃՃ