Ի՜ նչ քնքշություն,ի՜ նչ սեր,ի՜ նչ ջերմություն…
Իմ վարդն ես գարնան,այգու միակ զարդը,
Բույրդ գերեց ինձ, ակամա հարբեցրեց,
Աչքերս փայլեց նրբագեղությունիցդ,
Ա՜ խ, ինչ գեղեցկությու՜ ն…
Երբ նայում ես ինձ, շուրջբոլորն ցնդում են հոդս,
Երբ հայացքս սևեռում եմ քեզ, զգում եմ մի դրախտում ինձ,
Երբ գրկում ես այդ նուրբ ու քնքնուշ ձեռքերովդ,
Երբ հպվում եմ ես քո փափուկ մաշկին
Աշխարհը ծաղկում է,ժպիտս վերադառնում,
Աչքերիս մեջ արևն է վառվռում…
Քո աչքերն այդ խոր, ինձ ապրել են ստիպում,
Քո աչքերի մեջ տեսնում եմ իմ ապագան,
Քո աչքերն հրեշտակային,բարի են դարձնում
Ամեն մի ոգու, նույնիսկ թշնամուն…
Քո սերն այդ հեքիաթային ստիպեց ինձ գրել,
Ստիպեց հավատալ ամեն մի հրաշքի,
Ստիպեց անել այն,ինչն անհնարին էր,
Ստիպեց ինձ գոռալ,դառնալ ռոմանտիկ,
Նույնիսկ բանաստեղծ և նույնիսկ խելառ,
Ստիպեց մերթ ժպտալ, և մերթ երազել…