Ես իմ կորած ժամերն եմ հետ ուզում, ես իմ կորած ժպիտներն եմ հետ պահանջում: Ինքս ինձնից: Հիմար: Հիմար: Անչափ հիմար ու հիմար: Ու կրկին հիմար: Ես իմ երջանկության ձգտումներն եմ ուզում, ես քեզ եմ հետ ուզում: Դու երևի այդպես էլ իմը չեղար, որովհետև ես բավարար չուզեցի կամ դու չէիր ծրագրում: Ես չգիտեմ, բայց ես ամեն ինչ հետ եմ ուզում, ես երկրորդ հնարավորություն եմ ուզում: Ես փրկվել եմ ուզում: Ամեն ինչ կորցրած, վերածնված, սակայն դատարկ: Ու այնքան լի, որ զգում եմ սեփական դատարկությունս: Պլաններ, հոգսեր, մտքեր, լեցուն ցերեկներ: Իսկ երբ գալիս է գիշերը: Մահանում եմ: Ամեն օր նույն մղձավանջներն այնտեղ, որտեղ արթնանում ու քնում էի: Քնում էի' Աստծուն խնդրելով' Տեր, թող գոնե այս գիշեր սիրտս կանգնի: Իսկ հետո մեջս երկու սիրտ էր խփում, ու արդեն իրավունք չունեի Աստծուց մահ խնդրել: Հետո սրտերից մեկը կանգ առավ, ու դա իմ սիրտը չէր, թեև ում էր պետք իմը, եթե այն մեկը չպետք է լիներ: Ես կկարոտեմ այն ողջ կյանքիս ընթացքում, կհավատամ, որ այնտեղ' վերում, տեղ կար նրա համար ու կտխրեմ այն մտքից, որ էլ երբեք չենք հանդիպի, որովհետև այնտեղ' վերում, տեղ չկա ինձ համար: Այդ ինչպես ստացվեց, որ հանկարծ, մի քանի հազար ժամվա ընթացքում այնքան մեծացա, որ քո մահը տեսա, զգացի հենց իմ մեջ քո մահը, քո' ինձ լքելը, քո' երկինք բարձրանալը: Ես դեռ փոքր էի' մեջս մահ զգալու համար: Ես դեռ սիրել էի ուզում, իսկ դու մահացար… Ու միայն ես ու դու գիտենք, որ այդպես, երևի, ճիշտ էր… Հավատում եմ, որ դու ինձ փրկելու համար մահացար: Բայց դրանից ես երջանիկ չեմ… Այդպես չպետք է լիներ… Մենք դեռ փոքր էինք հանդիպելու համար:
