Այսօրն էլ սկսվեց … առավոտացավ…
Ճեղքելով մթնշաղի թանձր ու անթափանց թվացող մրուրը լույսը հետզհետե դարձավ օրվա տերն ու տիրականը և օրհնվեց… Ավաղ նրանք, ովքեր դադարեցին կարոտել լույսին, չսպասեցին նրա բացվելուն, գուցե չդիմացան կարոտի ծանր ու դժնի ծանրությանը, կարոտ, որ հոգեմաշ է անում ու նոր զգացումներ ակնկալում ապրած ամեն մի օրից, ձգտում նոր բարձունքների ու նվաճումների…
Չեն դիմանում շատերը սպասմանը, իսկ դիմանալ է պետք, դիմանալ ու պայքարել, մաքառել…
Առավոտացավ…
Լույսը, այն լույսը, որին սպասում էիր անցնող խավար գիշերին, եկավ, բացվեց ու ծանրաքայլ ու տիրաբար կրկին պարուրեց մեր հոգիները, կրկին դարձավ օրվա տիրակալ…
Օրհնվես դու, լույս…
Բարով եկար դու, հետդ բարություն բերես…
Կբերես, գիտենք, հավատում ենք, հուսով ենք, ցանկանում…
Քո գալստյամբ դուրս ենք գալիս մեր մտքերի խավար պատյաններից ու առաջինը, որ հանդիպում ենք մարդկանց, մեծարում ենք քեզ ու գոչել ենք ուզում, պոռալ ու մաղթել.
– Բարի լույս աշխարհ, բարի լույս մարդիկ, բարի, բարի օր…