Մենք արդեն միասին ենք ապրում, միասին ուտում, լվանում ափսեներ, դատարկ շշեր, միասին դառնում հարբեցող ու ծխող: Միասին նման ենք անօթևանների, որոնք թողնում են՝ օրը ծուլորեն դատարկվի իրենց գլխին, պարգևի կամ խլի, շոյի կամ հարվածի: Միասին ենք հենց այնպես, դրանում վաղուց իմաստ չկա, ուղղակի այդպես պիտի լիներ, մեր հանդիպումներին սիրտս պիտի շառաչեր, դու պիտի զգայիր, պիտի ձեռքս բռնեիր ու առաջարկեիր միասին ապրել: Ասում են՝ երջանիկ է նա, ով ոչ թէ ձեռքն է առաջարկում, այլ՝ առաջարկված ձեռքն է բռնում:
Մենք միասին ենք ապրում: Ես ուղղում եմ քո վերնաշապիկի օձիքը, որովհետև դու հագնվելուց մի տեսակ անփույթ ես, ես հավաքում եմ շաղ տված գլանակներդ ու հպարտանում, որ իմ տղամարդը ծխում է: Քեզանից հետո ինչ-որ արագություն կա իմ մտքերում, քայլերում, շարժման ու կանգնումի մեջ, ինձ խեղդող նույնությունն է պարզվում, երբ բացում եմ դուռը ու թիկնեղ, հասակովդ մեկ հիացնելով ինձ, ընդառաջ ես գալիս, թեև հոգնած, օրվա վերջին՝ ուժասպառ: Ես սիրում եմ դեմքիդ պարապությունը ու անգամ չեմ մտածում վերնաշապիկիդ օձիքն ուղղելու մասին: Կարևորը՝ մենք միասին ենք ապրում: Էլի դատարկում ենք շշեր ու ծխում, նմանվում անուժ ճամփորդների հոգնած օրերի մեջ ու թողնում, որ օրը ծուլորեն անցնի մեր միջով: Թվում է՝ մի տեսակ անփություն կա մեր՝ միասին ապրելու մեջ, բայց իսկական նշանակությունը երբեք բառերով չես ասի: Ես երբեք չեմ մոռանա բարձդ ուղղել, ու թող նյարդերս տեղի տան ամեն անգամ, երբ գրողի տարած ծորակի միալար կաթկթոցի տակ դեմքիդ դատարկ արտահայտությամբ դու լվանում ես կանաչ խնձորը ու այնպես ուտում, ասես աշխարհը զայրույթդ է շարժել: Գլխավորը՝ մենք արդեն ու միշտ միասին ենք ապրելու:

Այսպես՝ Լիլի Յան