Միշտ շատ եմ սիրել Վանոյի այս տողերը Հայաստանի մասին:
Ինչ վերաբերմունք էլ լինի նրա հանդեպ /որի դատավորը ես չեմ/, միեւնույնն է, գրիչը նախանձելի է, դիպուկ, մերթ շատ քնքուշ, մերթ շատ կոշտ, մերթ մեծարող մինչեւ Լեռան գագաթը, մերթ իսպառ ոչնչացնող ... Համ էլ իր տարեդարձն է. Շնորհավոր իմ հայրենակից...
«Մեծ արագությունների երկիր չէ Հայաստանը: Արագությունը փոքրացնում է երկիրը: Հանդարտ ընթացքի դեպքում Հայաստանը մեծ հայրենիք է: Հայաստանը ինքը հանդարտ ընթացք է թելադրում: Որքան գետնի երեսը, տասն այդքան գետնի տակ է Հայաստանը, և տողերս գրելու հուլիսի այս օրերին հնագետ ընկերոջս հետ Արարատյան դաշտի ղռերում երեք հազար տարվա դամբարան պեղելիս ժամանակը ինձ պատկերանում է ուղղահայաց ընթացքով: Ինձ համար մարդկության քաղաքակրթությունը ծլում է երկրի ընդերքից և ճառագում տիեզերք… Գուցեև սպառվելու միտումով:
Հայաստանը իր խորությամբ է երկիր: Հայաստանը մանրամասն սիրելու հայրենիք է և այդպես մանրամասն սիրելու դեպքում մեկ չէ՝ տասը կյանք էլ չես սպառի: Միայն թե շտապելու հարկ չկա: Առավել ևս համեմատելու կարիք չկա: Քարտեզը երկրի ու հայրենիքի մասին գաղափար չի տալիս, մասշտաբայնությունը հանգստություն չի բերում բնակչի հոգուն, որովհետև մեծը դեռ համարժեք չէ, նաև մեծից մեծը միշտ կա»:
ՎԱՆՈ ՍԻՐԱԴԵՂՅԱՆ
