Ամեն զոհվող զինվորի, սպայի հետ ինձանից մի բան պակասում է: 18-20 տարեկան տղա, լիքը երազանքներ, սիրած աղջիկ, տուն կառուցել, հոր տան ծուխը պահող...

 

Ամեն մի սպա, լիքը երազանքներ, անչափահաս բալեքին նպատակին հասցնելու երազանք, ծնողների հպարտություն... Վերջապես Հայերնիքիս մի ճյուղ, մի դալար կանաչ ճյուղը, որը ծաղիկը կամ պտուղը վրեն կոտրվում է...

 

Կարեն Հովհաննիսյան