Սերն ավելի շուտ գոյության ձև է. ոչ այնքան ներգրավում, որքան ինքնանվիրում, վերաբերմունք ոչ այնքան մեկ մարդու նկատմամբ, որքան ամբողջ աշխարհի հանդեպ: Ես երազում եմ այն սիրո մասին, երբ երկուսը կիսում են կիրքը բացարձակ ճշմարտության համատեղ որոնումներում:

 

 

Գուցե դա չարժե՞ անվանել սեր: Գուցե դա կոչվում է ընկերությու՞ն: Սիրողը նա չէ, ով սիրում է, այլ նա, ով ձգտում է իր սիրո առարկայի միանձնյա նվաճմանը:

ԻՐՎԻՆ ՅԱԼՈՄ

 

 

Հովիկ Չարխչյան