Ինքնապահպանման բնազդը, որ կա յուրաքանչյուր մարդու մեջ, որքան էլ նա անպաշտպան ու մոռացված լինի, ստիպում է նրան սթափվել ու գիտակցել (թեև աղոտ), որ պետք է գործել, շարժվել, անել ինչ-որ բան, քանի որ կյանքը կանգ չի առնում, և ինչպիսի հարվածներ էլ այն հասցնի, և որքան էլ անլույս ու դատարկ լինի, պետք է անդրդվելիորեն ընթանալ առաջ:

 


Մենք չենք կարող պատկանել անցյալին, քանի որ ոչ մի մարդ տեղում կանգ չի առնում, նա մշտապես փոփոխվում է:

ԱՐԹՈՒՐ ՀԵՅԼԻ

 

Հովիկ Չարխչյան