Երբ բոլոր օրերդ դառնում են կիրակի,
ու դու ալարկոտ արթնանում ես կեսօրից հետո,
բայց դու արդեն վաղուց մոռացել ես , որ
կեսօրին չկա այն թարմ սրճածխաբույրը.
և անսպասելին անհետ հեռացել է,
ու վերադարձի հույս էլ չկա.
Ու երբ անգամ մանկան զարմանքն էլ չի փրկի,
դու պառկում ես. դու ալարկոտ ես.
դու, դու վաղուց դու չես.. հրաշքի ձայնը խլացել է
հին մագնիտաֆոնի նման, որ փորձում է ապրել.
դու դրա ձայնը խլացրել ես,
դու ալարկոտ ես.

կեսօրից այն կողմ հանգչում են բոլոր տեսակի հույսերն ու հույզերը,
իսկ երեկոյին դառնում ես ստվեր.
բայց այն տեսանելի չէ, քանզի արև էլ չկա.
Բայց դու մենակ չես, դու քո մենության հետ ես. դուք երկուսով եք,
իսկ երեկոյան հագնում ես այն հաստ դիմավերարկուդ
ու սկսում ես ծանր զբոսնել քո այդ թեթև ժպիտով Երևանի փողոցներում.
սովորում ես բառեր, տեսնում ես դեմքեր.
հաշվում ես սկզբում փողոցի անցնող մարդկանց, հետո հոգնում ես
ու կարոտում-ձգտում քո առավոտվա ալարկոտությանը.

ու միտքդ կախ, ոտքերդ արագորեն քեզ տանում են դեպի կեսօրվա ալարկոտություն.
դե ինչ՝ օրն ավարտված է.
հանում ես շորերդ, փակում լուսամուտդ, կարծես թե քեզ տոթն ավելի է ձգում, կամ էլ դեռ բավականին չես խեղդվել նեղությունից, ինքդ քեզ մաղթում ես գիշեր – բարի կամ չար , թվում է, թե այդքան էլ կարևոր չէ. pառկում ես և պատրաստվում առավոտյան կամ էլ մյուս օրվա ալարկոտությանդ.
իսկ ալարկոտությունդ մենակությանդ կիսով չափ ուս արած սպասում է քեզ.
իսկ նրանց հասնելուն գրեթե բան չի մնացել. մի քանի ժամ միայն:

Անի Կոջոյան