Հասնել և առաջ անցնել
Եթե մարդը չի կարողանում ուրախություն ստանալ ամեն մի օրից, գնահատել և ընդունել իր կյանքը այնպես, ինչպես որ կա, դրա պատճառը հիմնականում այն է, որ նա միշտ իր սեփական ճանապարհը համեմատում է իրեն շրջապատողների ճանապարհների հետ: Այսպես ծնվում է վտանգավոր միտք. իմ իրավիճակը վատն է ավելի, քան բոլոր մնացածներինը:
Բայց մենք չգիտենք' այն, ինչ մեզ թվում է հաջողություն, ուրիշին իսկապե՞ս դարձնում է երջանիկ: Մեզ թվում է, թե այդ համեմատությունները որոշակի խթան են, որպեսզի տեղում չդոփենք, այլ շարժվենք առաջ: Եվ պատրաստ ենք հասնել և առաջ անցնել, ցավոք, մոռանալով, որ ուրիշների ձեռքբերումները ամենևին էլ մեր ներքին պահանջմունքներին և լիարժեք կյանքի մեր չափանիշներին համապատասխան չեն:
Ուրեմն արժե՞ անիմաստ մրցակցային ճանապարհով ուղևորվել: Կյանքը մրցավազք չի դեպի Փարիզ, այլ ավելի բարդ, վառ, անկանխատեսելի ճանապարհորդություն է:
Ամեն մեկս ինքնուրույն ու ինքնատիպ պիտի անցնենք մեր ճանապարհը, այլ ոչ թե պիտի փորձենք հասնել ճանապարհ ընկած ինչ-որ մեկին: Շտապելով ու շնչասպառ վազելով' մենք աններելիորեն անարդար ենք ինքներս մեր և մեր կյանքի նկատմամբ, քանի որ պահն է հենց իսկական կյանքը, այլ ոչ թե վազքը, հիշողությունների գիրկն ընկնելը կամ ապագայի մասին անորոշ ֆանտազիաները: Ուրեմն' երջանիկ դարձնենք պահը: Ճիշտ է, հեշտ է ասելը, դժվար է իրականություն դարձնելը: Բայց երջանկության զգացողությունը հնարավոր է դարձնել իրական:
Ազատության մեջ թողե’ք
Եթե ձեր հիշողությունը փորփրեք, կպարզվի, որ հենց այն, ինչին մենք այդպես համառորեն հետապնդում ենք, ինչի հետևից վազում ենք, որպես կանոն, մեզնից փախչում է: Դա վերաբերում է և’ կենդանիներին, և’ սիրելիներին, և’ նույնիսկ փողերին: Ում զանգին մենք լարված ու սիրատոչոր սպասում ենք ամեն մի հեռախոսազանգից ցնցվելով, հազվադեպ է զանգում: Իսկ եթե անհրաժեշտ է շտապ վաճառել ավտոմեքենան կամ ամառանոցը, գնորդներն ասես գետնի տակ են անցնում: Եթե ինչ- որ բան մեզնից փախչում է, առաջին հերթին միտք է ծնվում. «ուրեմն որքան հարկն է արագորեն չեմ վազելել, ուժերիս առավելագույն չափով չեմ ձգտել, ծուլացել եմ…»: Այնինչ մենք մեր շուրջը ստեղծում ենք հզոր էերգետիկ դաշտ, որը վանում է այն, ինչ մենք ուզում ենք ուժգնորեն ձգել դեպի մեզ:
Շատ դժվար է հետևել հին, իմաստուն խորհրդին. «Թո’ղ այն ամենը, ինչ քեզ համար շատ թանկ է, որպեսզի անպայման քեզ մոտ վերադառնա այն, ինչ քեզ համար է ստեղծված»: Բայց չէ՞ որ ամեն դեպքում այն իրերը և մարդիկ, որոնք իրականում մեզ չեն պատկանում, երբեք էլ մերը չեն լինի: Եվ մենք հոգու խորքում պատրաստ ենք համաձայվել դրա հետ: Այնուամենայնիվ, գործնականում այնքա˜ն դժվար է ընդունել այդ փաստը:
