Հայրենական պատերազմի տարիներին սսովորական երևույթ էր, երբ հասարակ մարդիկ ու տարբեր հասարակական միավորումներ իրենց անձնական միջոցները նվիրաբերում էին ԽՍՀՄ-ին, որպեսզի այդ միջոցների հաշվին հավելյալ զենք ու տեխնիկա կառուցվի մարտնչող զորքերի համար:

Մտածում եմ, ինչո՞ւ չենք վերականգնում այդ խիստ կարևոր ու օգտակար պրակտիկան: Ունենք բազմամիլլիոնանոց ու ոչ ամենաաղքատ սփյուռքը, ունենք բարերար անհատներ, որոնք ամեն տարի միլլիոնավոր դոլարների նվիրաբերություն են անում տարբեր բուտաֆորիկ բաների համար: Թող ինձ ներեն իմ հավատացյալ ընկերները, բայց ինչների՞ս է պետք այսքան եկեղեցի, եթե մեր սահմանին թշնամու զորք կա:

Կարծում եմ, որ պետք է քարոզարշավ սկսել, որպեսզի սփյուռքն ու տեղի հայությունը սկսի միջոցներ նվիրաբերել, որոնցով մեր բանակի համար ժամանակակից սպառազինության էլեմենտներ ձեռք կբերվեն. նորագույն զրահաբաճկոններ, գիշերային տեսողության սարքեր, հրազենի օպտիկական ու կալիմատորային համակարգեր և այլն:

Վերջին երկու տարվա հակառակորդի աննախադեպ ակտիվացումը ի թիվս այլ բաների, ցույց տվեց, որ հնարավոր է մինիմիզացնել դիրքապահ զինվորների մարտական կորուստները, եթե բարձրացվի նրանց մարտական արդյունավետությունը՝ հատկապես գիշերային մարտի պայմաններում, ինչպես նաև բարելավվի անձնական պաշտպանական միջոցների որակն ու հագեցվածությունը զորքերում:

Սա ավելի քան իրատեսական է ու պետք չէ թերագնահատել այդ միջոցների իրական արդյունավետությունը: Վերցնենք նույն Աֆղանստանի օրինակը, որտեղ Ամերիկյան զորքերը, որոնք հագեցած են նման միջոցներով, 13 տարվա մեջ տվել են ընդամենը 3 հազար զոհ, մինչդեռ ԽՍՀՄ-ը նույն ժամանակահատվածում նույն աֆղանստանում տվել էր մոտ 15000 զոհ:

Դե իսկ Եկեղեցիներ կկառուցենք, երբ վերջնականապես հաղթենք հակառակորդին, եղածների մասին եկեք հոգ տանենք:

Գեղամ Ասլամազյան