Կարծես թե սկսվել է իշխանական բուրգի ձևավորման երկրորդ փուլը: Առաջին փուլի խնդիրը լուծված է՝ փողոցի ընդդիմության քաղաքական վերնախավը մտել է խորհրդարան և իր համար տարօրինակ ու անսպասելի կերպով այնտեղ դարձել պակաս ազդեցիկ ընդդիմադիր, քան Դաշնակցությունն ու ԲՀԿ-ն են: Այսինքն՝ իշխանական թիմից անջատված Դաշնակցությունն ու ԲՀԿ-ն լուծեցին Խորհրդարանում մի կողմից փողոցային ընդդիմությանը անկյուն քշելու, իսկ մյուս կողմից, իրենց՝ որպես որոշիչ ձայն ունեցող ընդդիմություն հանդես գալու խնդիրը: Ստեղծվել է մի իրավիճակ, երբ որպես խորհրդարանական պաշտոնական ընդդիմություն հանդես եկող չորս կուսակցություններից միայն երկուսը՝ հիշատակված Դաշնակցությունն ու ԲՀԿ-ն են տիրապետում էական նյութական ռեսուրսների: Եթե գործերի ընթացքը շարունակվի այս տրամաբանության շրջանակներում, ապա կտեսնենք, թե ինչպես է Սերժ Սարգսյանի հիմնական քաղաքական ընդդիմախոսը դառնում Ռոբերտ Քոչարյանը: Իշխանություն-ընդդիմություն միատարր քաղաքական-տնտեսական վերնախավի ինստիտուցիոնալ կայացման ուղին է սա, որը մինչև վերջ անցնելու դեպքում, այլևս զուտ մարտավարական-խորհրդանշական կարևորություն կունենա այն, թե այդ վերնախավը կազմող թիմերից որ մեկը կղեկավարի երկրի գորադիր և օրենսդիր մարմինները և որ անձը՝ Սերժ Սարգսյանը, թե Ռոբերտ Քոչարյանը կստանձնեն Հայաստանի բարձրագույն պաշտոնը վարելու իրավունքը:Այս դեպքում կարևորն այն է լինելու, որ հենց իրենք էլ կլինեն և իշխանությունը, և ընդդիմությունը: Այդ կերպ իշխանությունն ու կապիտալը կփորձեն իրենց ապահովագրել տհաճ անակնկալներից, սակայն բաց կմնա նրանց կողմից շարքային քաղաքացու կենսական նվազագույն պահանջներն ապահովելու կարողունակության հարցը:
