Մեկուկես տարեկան երեխային ծեծելով սպանության լուրը (նոր մանրամասներով), քիչ առաջ կարդացի: Հոգեխանգարման հասցնող ցնցող պատմություն է: Սարսափ ու հրեշավորություն ասել, կնշանակի ոչինչ չասել: Երեխայի ապրած ցավն ու կտտանքները մարմնովս էլեկտրական հոսանքի պես անցան, շունչս դադար առավ մի պահ:
Նման պատմություններից հետո հավատս մարդկության հանդեպ անդառնալի նահանջ է ապրում: Չգիտեմ էլ ինչի եմ սա գրում, երևի այն հույսով, որ մի օր այնպիսի պետություն և հանրություն կունենանք, որ նման դեպքերը կկանխվեն, չենք թողնի, որ մեր միջի հրեշը կյանք առնի:
Հովհաննես Ավետիսյանի էջից:
