Միջէթնիկ հակամարտությունների փորձագետ Նաիրի Հոխիկյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է. «Ինչո՞ւ բանակը չէր համալրվում կամավորներով․ 2020թ․ սեպտեմբերի 27-ի առավոտյան մտել եմ տարածքային զինկոմիսարիատ ու ներկայացել, գրանցվել։ Պատերազմի սանձազերծումից ընդամենը 3 ժամ հետո միայն մեկ զինկոմիսարիատում ես արդեն 144-րդ կամավորագրվածն էի։ Ոչ ոքի չկանչեցին։ Հոկտեմբերի սկզբին գրեթե բոլոր ընկերներս անընդհատ կապ են հաստատել իրենց զինկոմիսարիատների պատասխանատուների հետ։ Հնչել է պատասխան՝ կկանչենք։ Ոչ ոքի չկանչեցին։
Հոկտեմբերի 7-ին վերջապես մեկնեցինք Արցախ՝ այնտեղի կանչով։ 20 օր հետո վերադարձանք։ Օրեր անց կրկին դիմեցինք զինկոմիսարիատ, բազմաթիվ պատճառաբանություններով կրկին հնչեց պատասխան՝ կկանչենք։ Ոչ ոքի չկանչեցին։
Փոխարենն ստեղծեցին կանանց ջոկատներ, ժամանակ ու ռեսուրսներ ծախսեցին կանանց մարզելու և դա լայնորեն պրոպագանդելու համար։ Մինչդեռ հազարավոր կամավորականները ջարդում էին զինկոմիսարիատների դռները՝ լսելով պատասխան՝ կկանչենք։ Ոչ ոքի չկանչեցին։
Ես տեսել եմ՝ ինչպես է կռվել բանակը, տեսել եմ՝ ինչպես է ժողովուրդը կամավորագրվել, ինչպես են Սփյուռքից հարյուրավոր խանդավառ տղաներ եկել Հայաստան՝ կռվելու, բայց մնացել անարձագանք։ Նաև տեսել եմ, թե ինչ ոգի կար Արցախում։
Դասալի՛ք տականքներ, ես տեսել եմ՝ ինչպես էին կյանքը հանուն Արցախի զոհում զինվորներն ու կամավորականները, ինչպես էին շնչում Արցախով։
Մի՛ բարդեք ձեր ապիկարությունը ժողովրդի վրա»։
