Եղել և մնում եմ այն համոզմանը, որ երբեք չի կարելի անլուրջ վերաբերել Ալիևի հայտարարություններին:
Անզեն աչքով տեսանելի է, որ այդ մարդը պատրաստվում է պատերազմի, մե՛ծ պատերազմի:
Նրա հակահայկական ելույթները, սպառնալիքներն ու վերջնագրերը՝ Երևանը, Զանգեզուրը և Սևանա լիճը գրավելու մասին, դիտարկել միայն նախընտրական կամ ներքին լսարանի համար քարոզչական ելույթների համատեքստում, պարզապես ծիծաղելի է, կամ նշանակում է, որ մենք ոչինչ չենք հասկանում ...
Ալիևն, ըստ էության, մեր առջև դնում է կամ-կամ-ի հարց. կամ ինքը գալիս է Երևան, կամ մենք գնում ենք Բաքու:

Իհարկե, երրորդ տարբերակը ռացիոնալ ու խաղաղ կարգավորման հեռանկարն է, որի դռները փորձում է փակել հենց ինքը...
Մենք անընդհատ անլուրջ ենք վերաբերվել նրան, իսկ ինքն այդ ընթացքում պատրաստվել է պատերազմի: Արդյունքը՝ 2016թ. ապրիլի արկածախնդրությունն էր...
Որևէ երաշխիք գոյություն չունի, որ այդ մարդը նույնը չի կրկնի՝ էլ ավելի մեծ ծավալներով՝ տարածաշրջանը ներքաշելով խոշոր կատակլիզմի մեջ:

Իմ կարծիքով, պետք է համարժեք և բոլորի համար լսելի ու ընկալելի պատասխան տալ նրա՝ Հայաստանը գրավելու վերաբերյալ հայտարարություններին, միաժամանակ պետք է օգտագործել բոլոր դիվանագիտական միջոցները ամենաբարձր մակարդակով միջազգային ամենահեղինակավոր հարթակներում՝ այս անհավասարակշիռ անձին ռացիոնալ հարթություն տեղափոխելու համար, հակառակ դեպքում պատերազմն անխուսափելի է...
Ավելի լավ է հարյուր տարի բանակցել, քան մեկ օր կրակել...
Ես պատերազմ չեմ ուզում...