Կարդում ես Լևոն Խեչոյանի գրականությունը, հիանում, որ նման գրող ունես, իր գրականություն այնքան քոն ես համարում, այնքան հանրային մեծ արժեք: Չես էլ մտածում, որ մի օր ուղղակի ձեռքերդ կապելու են, թույլ չեն տալու այն ինչ-որ հարթակում ներկայացնել: Հա, հասկանալի է, կան հեղինակային իրավունքներ, բայց գրական պրոցեսը կենդանի մի բան է, այն անընդհատ շարժ է պահանջում, անընդհատ եռք, քննարկումներ, ներկայացում, մարմարյա հուշակոթող հո չի, որի շուրջ առիթից առիթ գնաս, գեղեցիկ ու վսեմ խոսքեր ասես ու խնկարկես....
Հասմիկ Հակոբյան
