Ашот-ի գրառումը կարդացի հայ շախմատիստների Բաքու մեկնելու հետ կապված, որոշեցի ես էլ իմ կարծիքը գրել: Նախ այն, որ նախորդ տարի ադրբեջանցի շախմատիստները հրաժարվել են գալ Հայաստան' մասնակցելու աշխարհի խաղերին, մեծ բան չեն կորցրել, ես անգամ կասեի շահել են: Քանի որ շախմատը ուղեղի խաղ է, ստրատեգիական խաղ է, ապա կարող ենք հստակ ասել, որ ադրբեջանցին ու շախմատը, ոնցոր խոզն ու պտտաձողը, գալու էին Հայաստան, պարտվեին, նորից Ալիևը հիստերիայի մեջ էր ընկնելու, հրաժարվելու էր մարզիկներից և այսպես շարունակ: Մի խոսքով երկրների միջև թշնամանքը չէ, որ պատճառ հանդիսացավ ադրբեջանցիների Հայաստան չգալուն:

Ինչ վերաբերվում է Հայաստանի շախմատի հավաքականի Բաքու գնալ չգանալու հետ կապված, ապա ասեմ, որ չգնալով մեծ ուրախություն կպարգևենք ոչ միայն ադրբեջանցիներին, այլև մյուս մրցակիցներին հանձինս գործող չեմպիոն Մագնուս Կարլսենի, ով մեր Արոնյանի շվաքից անգամ սարսափում է:

Քանի դեռ հարաբերական խաղաղություն է սահմանում, կրակոցներ չկան, լարվածություն չկա երկրների մեջ, առաջիկայում էլ Պետերբուրգում տեղի կունենա Սարգսյան-Ալիև հանդիպումը, ադրբեջանցիներին բնավ պետք չէ նման խոշոր մրցարշարի ժամանակ ագրեսիա դրսևորել Հայաստանի նկատմամբ, սկսած սպորտսմեններից, այդ իսկ պատճառով մեր շախմատիստների անվտանգությունը կարևոր է նաև Ալիևի համար' աշխարին իցույց դնելու համար իր իբր թե հումանբիստական նկրտումները Ալիևը ամեն ինչ կանի, որ մեր մարզիկների գլխից մեկ մազ անգամ չպակասի:
Եվ վերջապես հատկապես ապրիլյան դեպքերից հետո պետք է օգտագործենք ցանկացած շանս' ադրբեջանցուն իր տեղը ախոռում ցույց տալու համար, իսկ շախմատը, դա մեր տարերգներից է իդեմս Արոնյանի, հերթական հաղթանակը թշնամու նկատմամբ այն էլ իր հողի մեջ, դա ևս մեկ դիվանագիտական ապտակ կլինի ադրբեջանցիներին' հայերի կողմից հասցված:

Աշոտ Եսայան