Ի հավելում նախորդ գրառմանս: Տպավորություն ունեմ, որ շատերը մոռանում են, իսկ նոր սերունդը գուցե նորմալ չգիտի էլ, որ 1990-ականների Արցախյան պատերազմը միայն փայլուն հաղթարշավների շարան չէր: Եղել են նաեւ ճգնաժամային պահեր, լուրջ պարտություններ, նահանջներ, կորուստներ....: Կարճ հիշեցնեմ ժամանակագրությունը: 1992-ի ամռան սկզբից՝ թուրքերի ուժեղ հարձակում, որի ըթնացքում ընկնում է Շահումյանի շրջանը, ապա Մարտակերտի շրջանի մի մասը: Դրան հետեւում է հայկական հակահարձակումը, որի ընթացքում վերագրավվում է Մարտակերտում կորցրածի մի մասը: Սրանից հետո էլ մինչեւ 92-ի աշուն նոր թուրքական հարձակում, որով նրանք նորից առաջ են շարժվում ու հասնում են Գանձասարի մատույցներ: Աշնանը ճակատաը համեմատաբար կայունանում է, բայց շարունակվում են թուրքերի առաջխաղացման փորձերն, այդ թվում Լաչինի ուղղությամբ: 

1993-ի փետրվար՝ հայկական հաջող գրոհ Մարտակերտի շրջանում՝ վերադարձվում է Մարտակերտի շրջանի մի մասը: Նույն թվականի գարուն՝ Քելբաջարի գործողություն, ապա ամռանն ու աշնան սկզբին մեկը մյուսի հետեւից ընկնում են Աղդամը, Ֆիզուլին ու Ջաբրայիլը, Ղուբաթլուն, Զանգելանը: Ազատագրվում է նաեւ Մարտակերտ շրջկենտրոնը: 

1993-ի ուշ աշուն-1994-ի ձմեռ՝ թուրքական նոր հարձակում, որի ընթացքում նրանց հաջողվում է մխճրվել Քելբաջարի շրջան, եւ որոշ առաջխաղացում ունենալ Ֆիզուլու ճակատում: 
1994-ի ուշ ձմռանն ու գարնանը նորից հայկական հակահարձակում՝ Քելբաջարը մաքրվում է թուրերից, եւ ազատագրվում Մարտակերտի շրջանի եւս մի մասն, այդ թվում Թալիշ գյուղը.....

Գրել եմ ըստ հիշողության, գուցե որոշ բաներ մի փոքր այս կամ այն կողմ շփոթել եմ, բայց ընդհանուր ըթնացքը պետք է որ ճիշտ հիշեմ: Ասածս այն է, որ պատերազմը մենակ հաւողություն ու հաղթանակ չէ, այլ նախ՝ դիմադրության կամք եւ ներուժ: Ու մենք ունեցել ենք դա, երբ լուրջ պարտություններից, նահանջներից եւ կորուստներից հետո, միեւնույն է՝ հաղթել ենք:

Հրանտ Տէր-Աբրահամեան