Ինքնիշխան երկիր դառնալու ճանապարհին... Ինչպե՞ս դառնալ ինքնիշխան և իրականում անկախ երկիր ու աշխարհին ներկայանալ ոչ միայն ՄԱԿ-ի կենտրոնակայանում բարձրացված պետական դրոշով: Դա կարևոր և արդիական հարց է, և ամեն մի երկիր այս հարցում իր ուրույն ճանապարհն է ընտրում: Կարելի է, օրինակ, ողջ ոստիկանական ուժերը ուղղել ցուցարարների դեմ, որոնք խաղաղ բողոքի ակցիա են իրականացնում այն երկրի արտաքին գործերի նախարարի այցի կապակցությամբ, որը մինչև ատամները զինում է և շարունակելու է զինել քեզ հետ պատերազմող երկրին: Բայց դրանով, կարծում եմ, դժվար թե մի օր իրոք ինքնիշխան երկիր դառնաս, այլ' լրիվ հակառակը: Ինչպես ասում են այս դեպքում' սովորելը ամոթ բան չի, ու միշտ կարելի է սովորել ուրիշների փորձից:
Այդ առումով ներկայացնենք մի այսպիսի ուշագրավ օրինակ: Երկու օր առաջ Բելառուսի նախագահ Լուկաշենկոն, ելույթ ունենալով Մինսկում և իր խոսքն ուղղելով ռուսական իշխանություններին, բառացիորեն ասաց հետևյալը.
«Ինչ որ «խելոքներ» կան վերևներում նստած ու հիմա ասում են, որ բելառուսական հողը, ըստ իրենց գաղափարի, դա, այսպես կոչված, «ռուսական աշխարհի» մի մասն է կազմում, անգամ' Ռուսաստան է: Մոռացե՛ք դրա մասին: Մենք միշտ էլ հյուրասեր ենք եղել յուրաքանչյուրի հանդեպ, բայց յուրաքանչյուրին էլ կստիպենք հարգել մեր ինքիշխանությունն ու անկախությունը: Հիմա այդ ի՞նչ մտքեր ենք լսում, թե իբր այդպիսի երկիր' Բելառուս չի եղել, և այլն:
Եթե անգամ չի եղել' ապա հիմա այն կա, և այդ իրողության հետ, ուզեք թե չուզեք, պետք է հաշվի նստեք: Մենք մեր հողը չենք պատրաստվում ոչ մեկին զիջել: Դա իմ գերխնդիրն է, ինչքան էլ դա դժվար ու ծանր լինի' ես անպայման լուծելու եմ այդ խնդիրը: Ես իմ առաքելությունն անպայման կկատարեմ' ինչ գին էլ որ դա ունենա, իսկ իմ ետևում կանգնած են հարյուր հազարավոր իմ պես մտածող ու զինված մարդիկ»:
Ռուբեն Շուխյան
