Երջանիկ է նա, ով չի ափսոսում իր կատարած ընտրության համար: Իսկ նրան, ով ափսոսում է, համակում է թախիծը, հետո կարոտը, հետո հուսահատությունը: Սիրտը ճմլվում է… Բաց տեղեր տեքստում, հիշողության մեջ: Բացթողումներ՝ հանդիպումներ, հանդիպումներ, հնարավորություններ, ժամադրություններ, խնդություններ… Մի պարտքի կատարումը դուրս է մղում մյուս պարտքերը հատուցելու հոգսը: Կան առաջնայնություններ. պետք է ընտրել գլխավորը:
Նախ՝ տագնապ, հետո՝ ամոթ: Տագնապ, որ սխալվում ես, որ թույլ չեն տա իրագործել: Ամոթ, որ սխալվեցիր, որ չարեցիր այնպես, ինչպես ուզում էիր: Իսկ եթե վերադառնա՞լ, ետ պտտե՞լ: Կապվել թելի հանգույցով այն դռան բռնակին, որից մի ժամանակ դուրս ես եկել: Թող քանդվի կծիկը, թող թելն իր ետևից քաշի բոլոր շրջադարձերով, վերելքներով ու վայրէջքներով: Իսկ երբ կթվա, որ առջևում փակուղի է, բռնիր թելից ու փորձիր ետ գնալ, փնտրիր այն դուռը, որտեղից դուրս եկար դեպի բաց տարածություն… Փնտրիր այն դուռը… Չի ստացվում: Ոտքերդ հոգնել են, թելդ խճճվել է ուրիշ թելերի հետ:
Եվ քո դուռը չկա: Այնտեղ հիմա դարպաս է: Կամ խուլ պատ: Միայն բռնակն է մնացել ու նրանից թել է կապված: Գուցե բնավ էլ քոնը չէ: Եթե քո կյանքի լաբիրինթոսում դու անեիր գեթ մեկ ուրիշ շրջադարձ, դա կլիներ ոչ այն: Համակերպվիր խնդիրների ու բացթողումների հետ. դրանք քո ընտրությունն էին: Կտրիր թելը: Դու ազատ ես, և յուրաքանչյուր նոր վայրկյանը նոր ընտրություն է:
ՍԵՐԳԵՅ ՅՈՒՐՍԿԻ
Հովիկ Չարխչյան
