Էսօր որոշեցի միայնության գիրկը ընկնել ու, ինչպես կասեին ռոմանծիկները, մտքերս ժողովել էի ուզում….
Մտաա՜ սիրուն էր, գյոզալ էր, նախշուն էր…. Դե ես էլ՝ ինչպես ռոմանծիկ մի էակ երկու ոտս առաջ տվեցի ու դեպի մոտակա նստարանը աճապարեցի….
Նստեցի շատ թե քիչ չիդեմ, բայց դեռ գլուխս կախ էր՝ հեռախոսի մեջ քցած….
Մեկ էլ փայլուն միտք էկավ ուղեղիս ու հասկացա, որ արժե գլուխս բարձրացնեմ՝ շուրջբոլորս նայելու նպատակով։
Արեցի՜ վայ մամա ջան էս ո՞ւր էի ընկեել….
Մէ՜ դրախտ, մէ՜ հրաշք….Սիրուն էր, որ զույգերով նստոտած էին, սիրուն էր, որ երեխաները վազում էին, սիրուն էր, որ մարդիկ ընտանիքներով անհոգ ման էին գալիս՜, սիրուն էր, որ երեխաները էն ավազի մեջ անհոգ խաղում էին, սիրուն էր, որ վայ-ֆայասեր հասարակությունը տժում էր էտ կաֆեում՜։
Էսքան գեցեցկությունը , էս հրաշալի տեսարանները մենակ փչացնում էին անչափահաս աղջիկների ու տղաների բացահայտ համբույրա- իրար ուտոցին՜ էն, որ աշխարհս մոռանալով իրար նենց մի լեզվապաչ են անում, ձեռը տանում ընկերուհու կրծքերը հետևը ու տենց էլի…..Հա հարց չկա, եվրոպական արժեք, ազատություն….այ բայց դա գռեհիկություն էր էլի՜։
Մի խոսքով՝ տենց էլ ոչ մի միտք էլ չժողողվեց։)