Ի միջիայլոց կամ Կուրծք ծեծելուց զատ ...
100 տարի է Ցեղասպանության թեման զգացմունքային հարթության մեջ է, մինչդեռ վաղուց ժամանակն է այն տեղափոխել կառուցողական դիվանագիտության ու իսկապես շոուից կամ հույզերից զերծ՝ գործ անելու հարթություն: Կուրծք ծեծելով կամ ցեղասպանվածի բարդույթով առաջնորդվելով ոչնչի չենք հասնի: Քո իսկ երկրում թուրքական դրոշ այրելը քաջագործության հոմանիշը չէ: Օլիգարխներ ունենք, մի քանի մեր նման երկրի պետբյուջեների տասնապատիկի չափ փող ունեն, մեծ ցանկության դեպքում կարող են հրեա փաստաբանների խումբ վարձել ( հրեա, որ Ցեղասպանության ճանաչմանը խոչընդոտելու գործում հրեական գործոնը մեղմանա)՝ հայ դատով զբաղվող, կամ ողջ Հոլիվուդը գնել՝ Ցեղասպանության թեմայով ֆիլմ նկարելու համար: Այդ ե՞րբ բազմալեզու գրքեր հրատարակեցինք ու բաժանեցինք աշխարհով մեկ, քանի՞ ազդեցիկ օտարազգիների բերաններով հնչեցրինք «գենոցիդ »եզրույթը: Պիտի դուրս գանք մեր պատյանից, զոհի կերպարից, նեղմտությունից, պիտի հաղթանակներ գրանցենք՝ ի պատասխան հարյուր տարի առաջ կատարվածի: Այ, երբ այդ ամենը լինի, Օբամայի բերանին պահակ չենք կանգնի, թե երբ է հնչեցնելու «գենոցիդ» բառը: Օբաման ինքը ստիպված կլինի դրա մասին բարձրաձայնել…
Սերժ Կանայան
