Տասնյակ տարիներ են անցել, ինչ լռել են Ղարաբաղյան պատերազմի հրանոթները:Սակայն այս տարիներն անզոր եղան մարդկային հիշողությունից ջնջելու պատերազմական օրերի արհավիրքները:Անզոր եղան մոռացնելու ռազմի դաշտից չվերադարցածների այնքան թանկ ու նվիրական դեմքերը,մոռացնելու ճակատամարտից նրանց ուղարկած փոքրիկ ու մայրական արցունքով օծված նամակները:Վաղուց արդեն սպիացել են մայր բնության վերքերը,հողով են լցվել ռումբերի ու արկերի փոսերը,հարթվել են խրամատները,այրված ու տապալված ծառերի փոխարեն վեր են խոյացել նորերը,սակայն չեն սպիացել որդեկորույս մայրերի ,որդեկորույս հայրերի ու հայր դարձած զավակների սրտերը:
Մեր սերունդը պատերազմ չտեսավ,չտեսավ իրենց որդիներին հողին հանձնող մայրերի ու հայրերի դեմքերը,մեր սերունդը ծնվեց ու ապրեց անկախ ու լուսավոր երկրում:Իսկ այժմ եկեք վերցնենք դեպի փառապանծ ապագա տանող լուսավոր և սրբազան կանթեղն ու շարժվենք առաջ:
