Ոչինչ, որ շատերը հոգնել են, շեղվել են ճանապարհից, սպառել են հավատը ու ամեն ինչի մեջ խոշորացույցով բիծ են փնտրում, որ արդարացրած լինեն իրենց կանգառը, ոչինչ, որ քայլքը շարունակողներին կարող են հեգնել ու սխալ հանել, ինչպես իրենց էին հեգնում ու սխալ հանում նախկինում այլ հոգնածներ... Բավական է, որ մի ՆՈՐ մարդ (նոր ասելով նկատի ունեմ՝ պատմական ալյուզիաներ չառաջացնող մեկը) մի քայլ, ընդամենը մի քայլ անի, ու նոր, չհոգնած, չսպառված, վերլուծությունների մեջ չխճճված, բառի լավագույն իմաստով՝ անփորձ, եռանդուն ու խանդավառ մարդիկ արձագանքելու են, առաջանալու են, ստեղծվելու են չեղած տեղից։ Ես դա նկատեցի 2007-ի գարնանը, «Այլընտրանք»-ի առաջին իսկ հանրահավաքին, երբ Ազատության հրապարակի հարթակ երիտասարդներ բարձրացան, ու երբ ես ինքս «առաջացա» այդ հրապարակում (նախկինում մի երկու հանրահավաքի էի մասնակցել՝ կողքից դիտողի ու հիմնականում չհամաձայնվողի կարգավիճակում, բայց դա էլ բավական էր, որ ֆիքսեի՝ նոր մարդիկ են եկել)։ Իսկ հիմա՝ Շանթի սկսած հեղափոխությունից եմ համոզվում, որ այդպես է։ Սուրբ տեղը դատարկ չի մնում, տիկիններ և պարոններ, ձեզ հետ, թե առանց ձեզ՝ երթը շարունակվում է և շարունակվելու է...