Քաղաքագետ Ստեփան Դանիելյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրում է․

«Կլոունը արտիստ է, ում ներվում է այն, ինչը չի ներվում մյուսներին:

Անգլերեն clown բառն առաջացել է 16-րդ դարում և համահունչ է հայերենի գեղացի (չշփոթել գյուղացու՝ գյուղաբնակի հետ) բառին:

Արքաների մոտ կլոունները՝ ծաղրածիները կարևոր դեր էին կատարում, ասում էին այն, ինչը մյուսներին չէր թույլատրվում: Կլոուններին դրա դիմաց նվաստացնում էին, սակայն դա էր ճշմարտության գինը, ազնվականներին նման բաների համար կախաղան կարող էին բարձրացնել: Կլոուները կարող էին ծաղրել, վիրավորել արքաներին, դա կարևոր դերակատարություն էր, նրանք նաև անձեռնմխելի էին: Կլոունից վիրավորվելն անթույլատրելի է:
Հասկանալի է, կլոունը կարող է լինի մեծ արտիստ, անգամ ազդել քաղաքականության վրա, սակայն այստեղ կա մի նրբություն, կլոունը չի կարող լինել սոցիալական հարցերում առաջնորդ: Երբ կլոունը լրջանում է, իր անձնական խնդիրները լուծելեւ համար մտնում է քաղաքականություն, ապա սկսվում է մի երևույթ, որը լավ նկարագրվել է Joker ֆիլմում, Խոակին Ֆենիկսի կատարմամբ:

Ջոկերը մեր ժամանակակիցն է, ով մեծ մեգապոլիսում մնացել էր միայնակ իր բազմաթիվ խնդիրներով, անելանելի վիճակում:
Սակայն ինչու է կոմիկսներից իջած այդ կերպարը դառնում զանգվածային մարդասպան ու իր սպանությունները սկսում է ուղիղ եթերում: Որովհետև Ջոկերը շոուն ու իրական կյանքը սկսում է իրարից չտարբերել:

Ժամանակակից կլոունները սոցիալական դերակատար են ցանկանում դառնալ, իսկ դրա համար պետք է լրջանալ, դառնալ քաղաքական դերակատար, աջակցություն ստանալ իշխանավորից, ասելու այն բաները, ինչը պատվիրատուն չի կարող իրեն թույլ տալ:

Տվյալ դեպքում կլոունը իշխանության հետ աֆիլացված տրիգերի դեր է սկսում կատարում:

Երբ հասարակության մեջ կլոունի դերակատարները սկսում են լրջանալ, դուրս են գալիս իրենց դերից, էլ չեն ցանկանում բավարարվել արտիստի կարգավիճակով, սակայն ցանկանում են պահպանել դարերով կլուններին տրված անձառնմխելիությունը, դա արդեն տվյալ հասարակության խորքային ճգնաժամի մասին է վկայում:

Արդեն ոչ միայն կլոունն է սկսում շփոթել շոուն իրականության հետ, այլև՝ հասարակությունը»։