Մենք, մեր հողամաս մտնող հարեւանի ծառի ճյուղերը կտրել պահանջող ժողովուրդս,

Մենք, առաջ տրվող պատշգամբը տակի ու վերեւի հարեւաններից 10 սմ ավել սղցրած ժողովուրդս,

Մենք, ընդհանուր աստիճանավանդակի վրա երեխեքի հեծանիվներն ավելի լավ տեղ կայանելու համար ձայններս մինչեւ ՄԱԿ-ի ամբիոն հասցնելու պատրաստ ժողովուրդս,

Մենք, քաղաքապետարանի աչքից հեռու պարիսպը գիշերով կեսմետր առաջ դնող ժողովուրդս,

Մենք, անձնական տարածքի համար դիմացինի կոկորդը կրծելու պատրաստ, սեփական օջախի «մանյակ» ժողովուդս...

Բա այն կորուսյալ 10 000 ք կմ տարածքը, մեր հարազատների արյամբ ու քրտինքիվ շաղախված, մերը չէ՞ր, մեր օջախը չէ՞, մեր հողը չէ՞ր։

Բա հողամասից, տնից, տեղից ու ամեն ինչից զրկված մարդիկ մերը չե՞ն։

Երանի թե Հայրենիքի տարածքի վրա սրտներս նույնքան ցավար, որքան սեփական գառաժի»։