Այդ խմբակը պիտի ծնկի իջնի, և ներողություն խնդրի հայ ժողովրդից:
«Հայաստան» համահայկական հիմնադրամի նախկին տնօրեն Արա Վարդանյանը իր ֆեյսբուքյան էջում գրել է՝
«Երկար է ստացվել, բայց մի զլացեք և կարդացեք։
Ինչու ենք վիճում
(Զգուշացում'այս գրառումը կարդալը վնասակար է ֆեյքատերերի առողջությանը)
Հայեր ջան, դե տեսեք, թե' թալանը, քանդելը, ավիրելն ու ստրկացնելն ինչպես է եղել, ինչից ենք փրկվել, հիմա ուր ենք գնում, և ի՞նչ ենք ուզում:
Ասում են' քանդել, ավիրել և թալանել են երկիրը, մարդկանց էլ ստրկացրել: Ասում են չէ՞… Այսինքն ուզում են ասել, որ մինչև 1998 թվականը ամեն ինչ շատ ավելի լավ էր, քան այժմ, այսինքն' 20 տարի հետ գնա՞նք…
Է, գնանք… ոչ մի խնդիր չկա:
Չէ՞ որ մի խումբ մարդիկ երկար տարիներ անընդհատ պնդում են, թե' իբր 1991-1998թթ.-ի հրաշք երկիրը, եդեմական դրախտավայրը շարունակ թալանել, քանդել ու ավիրել են, իրենց էլ' ստրկացրել:
Երկար ժամանակ թվում էր, թե ժողովուրդը սթափ է' կհիշի, չի հավատա, կառհամարի, կամ' առնվազն ինքն իրեն կհավատա և կհիշի'ինչպես էր ապրում 20-25 տարի առաջ, ինչպես էր ապրում, ասենք' 10-11 տարի առաջ, և հիմա…
Սակայն ինչպես տեսնում ենք' այնքան էլ այդպես չէ:
Բանը հասավ նրան, որ այդ մարդկանց միջից ինչ-որ մի խմբակ դրանում իրոք համոզեց (իհարկե' ոչ ինքնուրույն) ժողովրդի մի հատվածին, և նույնիսկ քաղաքական կարճատև առաջընթաց և հաջողություն ունեցավ, իսկ ովքեր որ երկիրն իրոք առաջ էին մղել' ժամանակավորապես հայտնվեցին բանտերում, կամ անլսելի և մերժելի դարձան:
Սա ամփոփ, իսկ հիմա' ըստ էության:
Նույնիսկ հիվանդ տրամաբանությամբ, մի քիչ էլ ցնորված, բայց առայժմ խելագարությամբ չտառապող և ուշաթափության մեջ չգտնվող ցանկացած բանական մարդ կարող է համոզված պնդել, որ եթե ասում են' ինչ-որ բան ինչ-որ պահից սկսել է քանդվել, ավիրվել և թալանվել, ապա նկատի ունեն այն, որ այդ պահից սկսած, իսկ այս դեպքում' 1998 թվականից սկսած անընդմեջ և անընդհատ քանդվելով, թալանվելով և ավիրվելով' տարեց տարի առավել վատթար վիճակի է հասել երկիրը, քան այն կար 1998 թվականին, իսկ ազատ քաղաքացիները' ստրկացվել են:
Այսինքն' 1998 թվականին ամեն ինչ շատ ավելի լավ էր, մարդիկ էլ' ավելի ազատ ու երջանիկ էին, քան 2008 թվականին, կամ թեկուզ' 2018-ին:
Թե՞ դա էլ այդպես չէ…
Չէ՞ որ ի վերջո «Ժողովուրդ»-ն է որոշողը, և փաստորեն ժողովրդի մի հատված «ցանկացավ» վերադառնալ 1998 թվականի իրենց երկիրը' այն կառուցված և զարգացած երկիրը:
Ինչպե՞ս կարելի է մերժել «ժողովրդին», թեկուզ նրա մի հատվածին:
Դե ի՞նչ, ուրեմն' «գնացինք… »:
1998 թվական
Նախ' թալանի, ավիրելու ու քանդելու մասով:
Որպեսզի գնանք ու հասնենք այդ «բաղձալի» տարիներին, որից հետո երկիրը, այսինքն' իրենց երազած Նորվեգիայի, Դանիայի, Սինգապուրի և Շվեյցարիայի մակարդակի հասած «եդեմական դրախտավայրը» սկսել է «թալանվել, ավիրվել և քանդվել», ապա'
– պետք է շտապ կանգնեցվեն այդ ժամանակվա ( 1998 թվականի ) կիսատ պռատ, կամ ընդհանրապես չաշխատող, և դրանից հետո նոր հիմնադրված ու վերագործարկված, վերանորոգված ու ընդլայնված մի քանի հարյուր խոշոր և միջին արդյունաբերական ձեռնարկությունները, մի քանի տասնյակ հազար փոքր ձեռնարկությունները, այնուհետև' ապամոնտաժվեն դրանցում եղած բոլոր սարքավորումներն ու որպես մետաղի ջարդոն վաճառվեն Իրանին;
– միջին ամսական անվանական աշխատավարձը 10-12 անգամ պետք է կրճատվի և դառնա մոտավորապես 17000 դրամ, դոլարի փոխարժեքն էլ' 524 դրամ;
– երկրի տնտեսությունը պետք է կրճատվի շուրջ 8 անգամ' 6 տրիլիոն դրամից դառնա ընդամենը 800 մլրդ դրամ, իսկ պետբյուջեն պետք է 11 անգամ կրճատվի, և դառնա տարեկան ընդամենը 300 մլն դոլարին համարժեք դրամ;
– պետք է քանդ ու քարափ արվեն Հայաստանի բացառապես բոլոր ճանապարհները, և բերվեն 1998-ի իրավիճակին, իսկ ավտոմեքենաները' լինեն միայն «Մոսկվիչ», «Ժիգուլի» և «Վոլգա», շատ հազվադեպ' հին-մին ջիփեր' այն էլ միայն ԼՏՊ-ի հանցագործ շրջապատում;
– պետք է քանդվեն և 1998 թվականի իրավիճակին բերվեն Հայաստանում և հատկապես երկրաշարժի գոտում 1998 թվականից հետո կառուցված բոլոր շենքերն ու կառույցները, թունելներն ու ճանապարհները, բոլոր ենթակառուցվածքային շինությունները, այդ թվում' Իրան-Հայաստան գազատարն ու Իրանի և Վրաստանի հետ կառուցված բարձրավոլտ գծերը;
– պետք է քանդվեն, վերացվեն Թումո կենտրոնը, Գյումրու, Վանաձորի տեխնոլոգիական կենտրոնները, Դիլիջանի ուսումնական կենտրոնը, Երևանի, Ծաղկաձորի, Սևանի, Դիլիջանի, Ջերմուկի, Աղվերանի և Հայաստանի մնացած բոլոր քաղաքներում և մարզերում կառուցված տուրիստական ենթակառուցվածքները' ճոպանուղիները, հյուրանոցներն ու հյուրատները;
– Հայաստանը պետք է չեղյալ համարի Մայքրոսոֆթի, Սինոփսիսի, Ինտելի, Լայքոսի, և մնացած աշխարհահռչակ ընկերությունների հետ կնքված փաստաթղթերը, իսկ նրանք պետք է հեռանան Հայաստանից' տանելով իրենց հետ իրենց ներդրած գումարներն ու քանդելով կառուցածը;
– պետք է մնա միայն մեկ կապի օպերատոր' տխրահռչակ «Արմենտել»-ը, իսկ' «Յուքոմ», «Վիվասել», «Բիլայն»' բոլորը պետք է հեռանան, իսկ WIFI, ինտերնետ, թվային հեռուստատեսություն, բան' պիտի հավերժ մոռանանք;
– Հայաստանից ինքնաթիռները պետք է թռչեն միայն Մոսկվա, հարավային Ռուսաստանի երկու քաղաքներ, Կիև, Աշգաբադ, Դուբայ և Ամստերդամ, ընդ որում հնացած ու մաշված «ՅԱԿ-40», «ՏՈւ-134», «ՏՈւ-154» և «Իլ-86» ինքնաթիռները ( չգիտեք չէ՞ դրանք ինչ ինքնաթիռներ են, բա՞… ), իսկ Զվարթնոց օդանավակայանի նոր շենքը պետք է քանդվի և մնա նախկին փլուզվող շենքը;
– պետք է երեկոյան անջատվեն լույսերը Երևանի, Վանաձորի, Գյումրու, և մնացած բոլոր քաղաքների և գյուղերի բոլոր փողոցներում, վերացվեն ջերմամատակարարման համակարգերը, բնակչության ջրամատակարարումը պետք է դառնա գրաֆիկով' օրական 2-3 ժամ, նաև' պետք է ապամոնտաժվեն Հայաստանի բոլոր բնակավայրերի գազատար խողովակները և ապագազիֆիկացվեն բոլոր գյուղերն ու քաղաքները, պետք է փակվեն 1998 թվականից հետո կառուցված և բացված Հայաստանի բոլոր նոր բուհերը, դպրոցները, մանկապարտեզները, գյուղերի և քաղաքների մշակութային տները, ռեստորանները, սրճարանները, զվարճության և ժամանցի կենտրոնները, սպորտային ակումբներն ու լողավազանները;
և ամենակարևորները'
– Հայաստանը պետք է ազգային գաղափարախոսությունը համարի «կեղծ կատեգորիա», պիտի սկսվի Արցախը փուլային տարբերակով Ադրբեջանին հանձնելու գործընթացը, Հայաստանը պետք է հետ կանչի և չեղյալ համարի իր ստորագրությունները և անհապաղ դադարեցնի անդամակցությունը Եվրախորհրդում, Առևտրի համաշխարհային կազմակերպությունում, ԵԱՏՄ-ում, 1998 թվականից հետո անդամակցած բոլոր միջազգային կազմակերպություններում, նաև' ԵՄ-ն, ԱՄՆ-ի, ՌԴ-ն, Իրանի, ՀԱՊԿ-ի, ՆԱՏՈ -ի հետ ստորագրված բոլոր փաստաթղթերը, դադարեցնի բոլոր տեսակի հարաբերությունները, և ընդհանրապես' հետ կանչի բոլոր երկրների և միջազգային կազմակերպությունների հետ 1998 թվականից հետո կնքված բացառապես բոլոր համաձայնագրերում դրված ստորագրությունները;
– պետական մակարդակով պետք է հրաժարվենք Հայոց Ցեղասպանության ճանաչումից, նաև' Ռուսաստանին վերադարձնենք հակաօդային պաշտպանության Ս-300 համակարգը, Իսկանդերները, Սկադները և մնացած այն բոլոր զինատեսակները, որոնք ապահովում են մեր անվտանգությունը:
Ներկայացվածը միայն շատ չնչին մասն է, 1%-ն էլ չէ, մնացածը' թողնենք ընթերցողի հիշողությանը:
Մնացածը' թող իրենք քանդեն, ավիրեն ու թալանեն… Արդեն սկսել են:
Սա լավ էր չէ՞, ջահելներ ջան: Լավ է եղել չէ՞ 1998-ին' 20 տարի առաջ:
Հիմա շարունակենք…
Ստրկացման մասով'
– պետք է շտապ վերականգնել Հայաստանի ամբողջ տարածքով մեկ զանգվածաբար մոլեգնող կազմակերպված հրոսակախմբերն ու հանցախմբերը:
– շտապ վերադարձնել ԼՏՊ-ին ու Վանո Սիրադեղյանին, ազատ արձակել բոլոր մարդասպան ահաբեկիչ հանցախմբերին, նորից զինել, և թողնել, որ շարունակեն իրականացնել քաղաքական սպանություններ, ահաբեկչական գործողություններ ու կողոպուտներ, պատրաստեն այս անգամ արդեն ՊՊԾ գնդի վերջնական գրավումը:
– անխտիր բոլոր սեփականատերերի, գործարարների տնտեսական, գույքային, բանկային և ֆինանսական ամբողջ կարողությունները շտապ խլել և հանձնել ԼՏՊ-ի հարազատներին, մտերիմներին, համախոհներին ու ընկերներին:
Սա էլ է չնչին մասը: Չիմանաք, թե միայն այսքանն է…
Կարծես սա էլ է սկսվել:
Դե շարունակեք այսպես, և շատ շուտով վայելեք… 1998 թվականը:
Այս ամենով հանդերձ, մի քիչ ավելի գիտակիցները եթե այլ բան նկատի ունեն, թող ասեն, միայն թե չասեն'
«… մենք հո չենք ասում, որ ոչ մի լավ բան չի արվել, իհարկե արվել է, բայց…», և նմանատիպ նախաբանով սկսվող բարբաջանք, ստոր բանսարկություններ, թալանի ու ավիրելու, լափելու մասին զազրելի հեքիաթներ, քանզի' քանդել, ավիրել, թալանել և ստրկացնելն այլ իմաստ հայերենում պարզապես չունի' քանդել, թալանել և ավիրել նշանակում է' քանդել, ավիրել և թալանել, ուրիշ ոչինչ…
Իսկ եթե սրանցից բացի մեկ այլ բան նկատի ունեն' թող բարձրաձայնեն, հակառակ դեպքում'
այդ խմբակը պիտի ծնկի իջնի, և աղիողորմ ձայնով, թախանձագին ներողություն խնդրի հայ ժողովրդից' երկար տարիներ ստելու, խաբելու, բամբասելու, մանիպուլացնելու, և դրանից բխող բոլոր մնացած ազգադավ և ստոր արարքների համար:
Իսկ ժողովուրդը կների, թե' ոչ, իրեն ստորաբար խաբողներին, դա արդեն այլ հարց է:
Թալանչիներ, թերություններ ու սխալներ չե՞ն եղել:
Իհարկե եղել են' և մի հինգ-տաս հոգի թալանչի հաստատ եղած կլինեն, բայց դա բոլոր երկրներում էլ եղել են, կան և կլինեն, և դրանց գլուխգործոցներն եղել են 1990-1998թթ-ին, իսկ այսօր այդ նույն մարդիկ խրախճանքի մեջ են' անվել են հին գործին: Իսկ մեծագույն «թերությունն» այն է, որ դատարկ «փիառ»-ով և խաբեությամբ 1998 թվականից սկսած չեն զբաղվել:
Իսկ սխալվել են, որովհետև չեն պատժել երկիրն այդ վիճակին հասցնողներին, մտածել են' նոր ազատություն ստացած, անփորձ, անկախ պետություն է, մարդկանց դաժանորեն չպատժեն, վերջիվերջո դրանց մի մասը հայ են, մի գուցե խելքի կգան, կուղղվեն:
Բայց փաստորեն' ապարդյուն:
Սա է իրականությունը, իսկ մնացածը' դատարկ խոսք ու զրույց»:
