Այսօր հետաքրքիր օր է. եւ Կարեն Դեմիրճյանի եւ Տարոն Մարգարյանի ծննդյան օրն է:
Դա~աա~:
Կարեն Դեմրիճյանի վերադարձը սվիններով ընդունեցի:
Նոր սերնդիս համար համար էդ սովետական շրջանը, իր ղեկավարները էնքան անհասկանալի, խորհրդային էին, էնքան հին ու եգիպտական էին,որ զարմացա' իր հետ գալու վրա:
Մի ողջ տարի, երբ ինքը նաեւ նախագահի թեկնածու էր' ռմբակոծում էի մի ուրիշ ձեւ, իմ հումորի ու <խելքի> ամենաանտանելի արսենալով, ու էդ էն դեպքերից էր. որ ընե~նց սուր ու լաա~վ էր գրվում, որ հաճույք էի ստանում մի այլ կարգի:
Բուն նախագահական ընտրության օրն էլ գնացի իր շտաբ' Կինոյի տանն էր:
Շուխուր էր ընկել շտաբում' էդ Կարմենն է էստեղ:
Քիչ հետո մեկը մոտեցավ ինձ, թե պարոն Դեմիրճյանը ցանկանում է ձեզ հետ հանդիպել: Ասի' հանդի~ի~պենք:
Մտա իր սենյակ, հեռախոսով-կանգնած խոսում էր... աբսուրդ. ջոկեցի' Վազգենի հետ էր խոսում, ընդհանրապես ցնցվեցի, ախր Քոչարյանն ու ինքը սապերնիկներ էին, Վազգենն էլ Քոչարյանին էր պաշտպանում: Ինքը հլը խոսում է: Խոսում է: Ներվայնացա: Մնացել եմ սենյակի մեջտեղում անիմաստ, անհանգ կանգնած:
Պրծավ ու թե'
- Ես ձեզ լսում եմ:
Ասի.
-էդ ես եմ ձեզ լսում:
Հարցականի նայեց ու թե' դուք ով եք?
Ասի' Կարմեն Դավթյանը:
Զարմացած-շշմած, իր ձայնով, թե'
-Բա դո~ւ տղա չես?:
Վաբշե գժվեցի:
-Ինչու?, ինչից եզրակացրիք?:
-Գրածդ տղայի նման է' խփող, տրամաբանական:
Ժամանակներ հետո ընկերացանք:
