Հեղափոխականների համար պատմությունը բաժանվում է երկու մասի՝ մինչև հեղափոխությունը և դրանից հետո: Դա ստանդարտ հիվանդություն է: Այդ հիվանդությունն է, որ ստիպում է հեղափոխականներին ստեղծել նոր օրացույց, վերանայել արժեքները, փոխել խորհրդանիշները և այլն:
Բոլոր հեղափոխական ուժերն իշխանություն վերցնելուց հետո մշակութային հեղափոխություն են իրականացնում: Նպատակը նոր գաղափարների ներմուծումն է, հեղափոխական խորհրդանիշների տարածումը և սեփական իշխանության ամրապնդումը:
Մշակութային հեղափոխությունը դառնում է նաև գործիք քաղաքական հակառակորդների (այսպես կոչված՝ հակահեղափոխականների) դեմ պայքարելու և հեղափոխական իշխանության համար զանգվածային հպատակեցում ապահովելու համար:
Գաղափարական հեղափոխականների մոտ մշակութային հեղափոխությունն ունի բովանդակային (արժեքներ, մոդելներ, իրավաքաղաքական խաղի կանոններ և այլն) ու ձևական (խորհրդանիշներ, ծեսեր և այլն) կողմ:
Ժան–Ժակ Ռուսսոյի փիլիսոփայությամբ ոգեշնչված ֆրանսիացի հեղափոխականները շրջանառության մեջ դրեցին «քաղաքացի» դիմելաձևը: Դա նոր մշակույթ էր հասարակական կյանքում և պետություն-մարդ հարաբերություններում:
Բոլշևիկները նույնպես մշակութային հեղափոխություն իրականացրեցին: Նրանք մարդուց հոմոսովետիկուս էին ուզում ստանալ պրոլետարիատի դիկտատուրայի միջոցով:
Չինաստանում Մաո Ցզե Դունը մշակութային հեղափոխություն նախաձեռնեց: Այն շատ հաճախ մարազմատիկ դրսևորումներ էր ունենում: Նպատակը նոր տիպի չինացի ստանալն էր: Այդ նոր տիպը պետք է ամբողջությամբ ներծծված լիներ մարքսիզմի ու կոմունիզմի գաղափարախոսությամբ: Մաոն մշակութային հեղափոխության անվան տակ նաև ներկուսակցական հակառակորդերին էր վերացնում:
Ի տարբերություն գաղափարականների՝ տեխնոլոգիական հեղափոխություն իրականացնողների մոտ մշակութային հեղափոխության բովանդակային մասը ձգտում է զրոյի: Շեշտը դրված է ձևի վրա:
2018-ին Հայաստանում տեղի ունեցած «թավշյա» հեղափոխությունը տեխնոլոգիական բնույթ էր կրում: Այն զրոյական գաղափարախոսությամբ էր: Բայց ինչպես գաղափարականների դեպքում է լինում, այս դեպքում էլ հեղափոխականներն ունեն սեփական անձի պաշտպամունք և տարբերվելու մոլուցք՝ «Կյանքը հեղափոխությունից առաջ և հետո» թեմայով:
Մշակութային հեղափոխությունը հիմա մեզանում կրում է ձևական բնույթ: Հիմքում իշխանափոխության ֆետիշացումն է և առաջնորդի սրբադասումը:
Երևույթները հրամցվում են ծուռ հայելու տարբերակով: Վախկոտությունը թաքցվում է «Դուխով» գրությամբ գլխարկի, քաղաքական անչափահասությունը և կառավարչական տհասությունը՝ մորուքի տակ: Չհավաքվող աղբը սրանք ուզում են փոխհատուցել տեսախցիկների առաջ «բիչոկ» հավաքելով: Անգրագիտությունն ուզում են մարդկանց վրա վաճառել ««Զատո» կոռուպցիայով չենք զբավում» դեմագոգիկ ձևակերպման օգնությամբ:
Մշակութային հեղափոխությունը քայլարածներն իրականացնում են իրենց դաստիարակության, կրթության և աշխարհայացքի շրջանակներում: Արդյունքում՝ «քաղաքացու օրն» ասոցացվում է մայրաքաղաքի Մաշտոցի պողոտայում իջևանյան խոզի խորովածի հետ: «Քաղաքացու օրն» այդպիսով դառնում է գեղցիության տոնահանդես:
Գեղցիություն էր նաև անցած կիրակի տեղի ունեցածը: Ձևախեղվեց Վարդավառի խորհուրդը: Հեղափոխականներն այն ասոցացրեցին Երևանի Բաղրամյան պողոտայում լվացվող գորգի հետ:
Այս տրամաբանությամբ օրերից մի օր ԱԺ բակում կարող են ոչխար արածեցնել և մոշ հավաքելու իմիտացիա անել՝ տոնելով «տնտեսական հեղափոխության» հաղթանակը:
Խորհրդարանի բակում քայլարածների կողմից ոչխար արածեցնելը կլինի նաև յուրօրինակ հարգանքի տուրք հետզհետե նոսրացող սեփական ընտրազանգվածին:
