Ինձ համար 1915թ ողբերգության ու ոճիրի մի պատասխան գոյություն ունի ու զոհերի հիշատակը հարգելու մի տարբերակ.
Որքան հնարավոր ա արագ կառուցել կայացած ինստիտուտներով, իրեն պաշտպանելու և անհրաժեշտության դեպքում հակահարված տալու ընդունակ, ինքնիշխան, ժողովրդավարական, ժամանակակից պետություն, առաջադեմ, լայնախոհ, կրթված ու բարեկեցիկ քաղաքացիների հանրություն:
Պետություն, ուր ցանկանում են ներգաղթել առանց կոչերի, առանց հատուկ ծրագրերի և որտեղ պետության ամենամեծ խնդիրը ներգաղթյալների հոսքերը կառավարելն ու վերահսկելն ա.
Պետություն, որտեղից արտագաղթելը, ոչ թե օբյեկտիվ պայմաններով ա պայմանավորված, այլ զուտ անհատի չափազանց սուբյեկտիվ աշխարհընկալմամբ, ճաշակով ու բզիկներով:
Կան հիշատակման արարողակարգային միջոցառումներ, ավանդույթներ, երբեմն պաթետիկ, որոնք նույնպես պիտի լինեն և աշխարհում ամենուր, որտեղ հիշատակման օրեր կան, նման կերպ են դրանք արվում, բայց անիմաստ ծայրահեղությունների մեջ ընկնելը, ինչ-որ էժանագին ու անիմաստ նախաձեռնությունները՝ օրինակ լայքեք էս տեսանյութը, եթե հիշում և պահանջում եք, վառեք դրոշը, չգիտեմ՝ ինչքան ուժ ունեք բարձր ու խուճուճ քրֆեք թուրքերին և այլն, որևէ բան չեն տալիս, ոչ պետությանը, ոչ հանրությանը, ոչ հիշատակին, ոչ ցեղասպանությունների խնդիրը ակտուալ պահելու գործընթացին, ոչ մի բանին: Ընդամենը գռեհկացնում ու արժեզրկում են հարցի հետ կապված ամեն ինչ:
Սարգիս Հովսեփյանի ֆեյսբուքյան էջից:
