Մեր աշխարհի լրբություններից մեկն էլ այդ է, չզարմանաս եւ չկրկնես զայրույթով. «Թող զինվորն իր ստացած վերքերը եւ հովիվը՝ իր ոչխարները համրի»:

Չար անասուն է մարդս, երբ նախանձում է: Մեր աշխարհում միշտ էլ վատասիրտը հայհոյել է աներկյուղ ասպետին, երկչոտը՝ մութ անկյունից քար նետել հերոսին:

Նախանձը- մասնավորապես հայկականը-ընտրում է ճամփաներից ամենակարճը, եւ թույլատրելի համարում թշմամանքի բոլոր զենքերը:

Նա, որին դեռ երեկ էր, ինչ խլեցիր առյուծի բերնից, փրկեցիր ստույգ մահից՝ վաղը կարող է իժի նման գարշապարդ փնտրել:

Նա, որն այսօր ձիուդ ասպանդակները բռնելը իր համար պատիվ է համարում՝վաղը կարող է փողոցաշունչ ամբոխը գրգռել անձիդ դեմ:

Նա, որ երեկ խորապես կցավեր, թե հայոց դաշտերում չի աճում այն ազնիւվ դափնեվարդը, որ արժանի լիներ հաղթական ճակատիդ զարդարել՝վաղը կարող է ցեխ նետել քո կատարած պատմական գործին:

Մի՛, մի՛ զարմանա, եթե իրենց կյանքը սրիդ պարտողները ասպես վարվեն քեզ հետ, եւ մի՛ զարմանա, քանզի անձիդ դեմ ապերախտողը շուն չէ՛,այլ՝ մարդ:

Գարեգին Նժդեհ, «Ռազմիկ», 1940թ, 25 դեկտ., թիւ 1