«Միշտ ինձ համար, դեռ վաղ հասակից թշնամի միտքը ասոցացվել է թուրքի հետ,երբեք չեմ կարծել որ իմ տան անդամը, իմ հայրենակից հայը,ինձ կարող է վնասել, ու խոչընդոտել, դեռ փոքրուց մեջս եռուն է եղել թասիբ ասվածը,որ պետք է ուս, ուսի լինենք,որ միասնական պետք է գնանք մի ուղղության,այսօր ես լիովին հիասթափված եմ մարդ արարածից,և հիմա ինձ համար այլևս նշանակություն չունի,թուրք, հայ, գերմանացի, կամ անգլյացի, ՄԱՐԴՍ, ՄԱ՛ՐԴ ԼԻՆԻ,և մի կարևոր պահ, որը ինձ և՛ զարմացնում է, և՛ զայրացնում,ինչ՞ու ենք մենք այսչափ ականջավոր,երբ սեփական կարծիքը ոչնչանում է,ու կարողանում է որդը սողալ նույնիսկ բարին կամեցողի ականջում....»:

 

Լիաննա Զուրաբյան