Ժողովուրդ, պատկերեցնո՞ւմ եք, թե որքան տխուր կլիներ հասարակության, հատկապես լրագրողների վիճակը, եթե Գալուստ Սահակյանը, Արմեն Աշոտյանն ու Էդուարդ Շարմազանովը հանկարծ չլինեին։ Սրանց հետ յուրաքանչյուր հանդիպում տոն է լրագրողների համար։ Սրանց մտքի թռիչքին արծիվներն անգամ կնախանձեն (խոսքը Սյունյաց արծվի մասին չէ. սա առանձին թեմա է)...
Բայց, մեղքս ի՞նչ թաքցնեմ, երբեմն մտածում եմ, թե հասարակությունը, երկիրը որքա՜ն կշահեր, որ սրանք ու սրանց մանր-մունր նմանակները ոչ թե քաղաքական դաշտում, այլ կրկեսի արենայում լինեին...