Կեցցե՛ հայոց արդարադատությունը։ Պատկերացնո՞ւմ եք, Հրազդանի քաղաքապետ Արամ Դանիելյանի որդյակը, ով ամիսներ առաջ հոր ծառայողական մեքենայով մարդու էր վրաերթի ենթարկել, ինչի արդյունքում այդ մարդը մահացել էր, ոչ միայն չի պատժվել ու առոք-փառոք վայելում է ազատության օդը, այլև սեպտեմբերիմեկյան մրցանակաբաշխությունում պարգևատրվել է ՀՀ նախագահի կողմից։ Ավելի սյուռ պատկեր ուզենաս էլ, չես կարող պատկերացնել։

Մի կողմից, տարակուսանք է առաջացնում մրցանակաբաշխության կազմակերպչական մասով զբաղվող մարմինների անփութությունը։ Իրոք պետք է ատ լուրջ չարչարվել, որպեսզի նման փառահեղ подножка տալ թե՛ արարողությանը, թե՛ իշխանություններին, թե՛ անձամբ Սերժ Սարգսյանին։

Մյուս կողմից, իրական շոկ ես ապրում Դանիելյան Արամի բացառիկ ցինիզմի վրա։ Մարդ որքա՞ն պնդերես պետք է լինի, որ հերիք չէ՝ ամբողջ երկրի ուշադրության կենտրոնում հայտնված քրեական գործը բոլոր հնարավոր ու անհնար ձևերով փորձի ջրել, դեռ մի բան էլ զոռբայության այնպիսի երևելի բարձրունքներ դրսևորի, որ յուր հանցագործ որդյակին ճամփի նախագահական։ Սա հուշում է առնվազն անմեղսունակության վերջնական ստադիայի մասին։

Վերջապես, մարդ զզվանք է ապրում մեր իրականությունից։ Մամուլը աղաղակում է, որ ինչ-որ լածիրակ մարդ է սպանել՝ հոր ծառայողական մեքենայով, հետո աղաղակում է այն մասին, որ չինովնիկ հայրը սկզբում փորձել է կազմակերպել այնպես, որ ուրիշն իր վրա մեղքը վերցնի, հետո աղաղակում է, որ պետբյուջեի փողերով նոր ծառայողական մեքենա են ձեռք բերել՝ վնասվածի փոխարեն․․․ ու այս ամենը կարծես ոչ մեկին չի հուզում նրանցից, ով պետք է զբաղվի։ Թե իսկ վերջում էլ, տորթի ամենահամեղ մասն են հրամցնում՝ հղփացած չինովնիկի հղփացած լակոտին, որի ձեռքերն արյան մեջ են՝ պարգևատրում են ամենաբարձր մակարդակով։ Պարոնայք, ադեկվատություն մնացե՞լ է այս երկրի պետական համակարգում, որքա՞ն կարելի է ծաղրել սեփական ժողովրդին։