Ըստ պաշտոնական կենսագրության տվյալների. «1943 թ-ի սեպտեմբերին ռումինահայ թեմական խորհրդի որոշմամբ մեկնել է Աթենք, որտեղ Սբ. Կարապետ եկեղեցում ձեռնադրվել է կուսակրոն քահանա։ Նույն թվականի նոյեմբերին ընտրվել է Ռումինիայի հայոց թեմի առաջնորդական տեղապահ, ապա՝ թեմի առաջնորդ (1947–55 թթ.)։ 1948 թ-ի մայիսի 23-ին Սբ Էջմիածնի Մայր Տաճարում Ամենայն հայոց կաթողիկոս Գևորգ Զ Չորեքչյանը նրան օծել է ծայրագույն վարդապետ, 1951 թ-ի մայիսին՝ եպիսկոպոս։ 1954 թ-ի դեկտեմբերի 31-ին ստանձնել է նաև Բուլղարիայի հայոց թեմի առաջնորդի պարտականությունները։ 1955 թ-ին ընտրվել է Ամենայն հայոց կաթողիկոս»:

Լինելով աշխարհիկ մարդ, ձեռնադրվելով քահանա՝ մեկ տարին չանցած ընտրվել է այդ տարիներին հայաշատ և ազդեցիկ Ռումինիայի թեմի առաջնորդի տեղապահ: Կարճ ժամանակ հետո շտապ կարգով Էջմիածնում օծվել է ծայրագույն վարդապետ, իսկ 3 տարի անց ձեռնադրվել է եպիսկոպոս: Ձեռնադրվելուց հետո կարճ ժամանակ անց ստանձնել է նաև կոմունիստական Բուլղարիայի թեմի առաջնորդ, իսկ 4 տարի անց ընտրվել «սովետական» Մայր աթոռի կաթողիկոս, որտեղի հոգևորականներից մեծ մասը նրան չէին էլ ճանաչում:

Զինվորական բառապաշարով ասած՝ 12 տարվա ընթացքում առանց գենշտաբի ակադեմիան ավարտելու, առանց պատերազմի մասնակցելու, անգամ առանց զինվորական կրթության 13 տարվա ընթացքում շարքայինից դարձել է մարշալ:

Կարծում եմ՝ Կասյանը կնախանձեր Սովետական Հայաստանում Վազգեն Ա-ի հաջողություններին: