Այս երգը Հայաստանում, ինչու չէ, նաև հայկական սփյուռքում հնարավոր է չլսվի ու չընդունվի՝ ելնելով երաժշտական նախասիրությունից կամ նրա հայկական չլինելուց: Սակայն , վստահ եմ, որ մեզանից յուրաքանչյուրը, եթե այդ երգը լսի Թուրքիայում, առավել ևս տեսնի թե ինչպես են ուրախանում այդ երգի հնչյունների տակ ու լսի «Çok güzel Ermeni şarkısı» արտահայտությունը, համոզված եմ, որ իրեն գոնե լավ է զգալու: Այս երգից բացի Թուրքիայում գոնե ինձ հանդիպել է առնվազն ևս երկու ժամանակակից երգ, որը վայելել է թուրքերի համակրանքը և այդ երգերը լսել են ամենուր: Սիրուշոյի կատարմամբ «Քելե, քելե»-ն և Արամ Ասատրյանի «Ջան բալես»-ը : Եթե «Քելե, քելե»-ն Թուրքիա մտավ Եվրոտեսիլով, ապա «Ջան բալես»-ը, որքան որ զարմանլի է, ռուսների միջոցով, այն ռուսների ովքեր մեկնել էին Թուրքիա աշխատանքի:

Իսկ հիմա հայերեն բառերով (ուշադրություն դարձրեք՝ հայերեն բառերով) երգերի տարածման դրական արդյունքի մասին: 

Օրինակ, «Մի գնա» երգը Թուրքիայում երգում ու լսում են ամենուր՝ տրանսպորտում, հասրակական վայրերում, ռեստորաններում, մասնավոր միջոցառումներում , համերգներին, նույնիսկ հեռուստատեսությամբ և ռադիոյով, իսկ այդ ամենը տեսնելով Թուրքիայում բնակվող ծպտյալ Հայը, նրա մեջ արթնանում է առնվազն երկու միտք: Նախ ցանկությունը հայերեն սովորելու, և երկրորդ ՝ հաղթահարել այն վախի մթնոլորտի շեմը, որը կոչվում է թաքցնել ազգային ինքնությունը:

Ինձ ծանոթ ծպտյալ Հայը, ով մինչ օրս հրապարակավ դեռ չի ասել, որ ինքը Հայ է, ինձ մեծ ուրախությամբ ասում է, որ իր հեռախոսի զանգի ձայնը հենց այս երգն է դրել, և բացի երգի բառերը սովորելուց գիտի նաև թե ինչի մասին է երգը, կարողանում է այն թարգմանել: Ես կողմ եմ, ամեն գնով Թուրքիայում քարոզել հայկականը, թեկուզ այդ հայկականի մեջ չկա այդքան հայկական, բայց գոնե կա շատ կարևոր բան՝ խոսքերը, բառերը...

Կարեն Հովհաննիսյան