Ղարաբաղ կոմիտեն 88-ին, Դաշնակները 92-ին, Մանուկյանը 96-ին, Վազգենը 98-ին, Դեմիրճյան 2003-ին, Տեր Պետրոսյանը 2008-ին, Փաշինյանը 2017-ին... բոլորը, զուտ հայրենասիրական նկատառումներից ելնելով, որոշեցին, որ սատանայի հետ մի փոքր մարտավարական համագործակցությունից աշխարհը չի փլուզվի: Մի քիչ օգտվեն պահից ու հետո սաղ կդզեն, կմաքրվեն, երկիրը կշենացնեն ու սատանային էլ կգցեն... Սատանան, էլ չգիտես ինչու, չի գցվում ու չի գցվում:

Կան ազգեր, որ պատմությունից դասեր չեն քաղում: Մեր դեպքը շատ ավելի սարսափելի է, մենք պատմությունը չգիտենք էլ, որ դասեր քաղենք, կամ չքաղենք: Այն, ինչը Հայաստանում կոչում է պատմություն, քաղաքակիրթ աշխարհը որակում է որպես ֆոլկլորային առասպելներ:

Անցած տարի սկսվեց նրանից, որ Լարսը փակվեց սեզոնի պիկին: Հետո մտավ 4րդ հանրապետության դիսկուրսը, հետո՝ հող հանձնելը: Հիմա առավոտից նայում եմ այսօրվա մամուլը ու սիրտս խառնում ա: Նորից:

Եթե Արցախում չեղած մարդը կարող է այնտեղ հաց տանելուց վիրավորվել ու լեգենդ դառնալ, ուրեմն Սպայկան էլ «կարա» Ռուսաստանում շուկաներ փակել տա, որոնց օրական առևտուրը գերազանցում է ՀՀ բյուջեն: Ուրվորայա ակնկալում եմ կրասնոդարահայության տրանսլիտային զարթոնքը, լարվածություն սահմանում, ՕՐՕ-ենք կակտիվանան, Ծռերի դեբոշ, բառիգների ակտիվացում ու լիքը խոսակցություն հրաժարականի մասին: Հիշո՞ւմ եմ անցած տարի, դուզ ՊՊԾ-ից առաջ, ոնց Լարսը «փակվավ»: Մնում ա մի գյուղացի իրան վառի փչացած ծիրանի տուփերի վրա ու գնաաաա՜ց...

Թե բա՝ երկիր ծիրանի: Նստել, մայդանը բրենդինգ են արել իրանց արևին))