...եւս մի նկատառում' չարաշահեմ ապաշխարհելու համար հատկացված այս օրը: Նորից քննադատության, առհամարանքի ու պարսավանքի խոսքեր են հնչում դերասան, հեղինակ Սերգեյ Դանիելյանի' Յոժի հասցեին: Երեւի թե ծաղրախուին ականջ դնելու համար պետք է կամ իսկական արքա լինել, կամ իսկական ժողովուրդ: Ծաղրածու լինելը' մեծ պատիվ ու մեծ պատասխանատվություն է: Ես ամենայն պատասխանատվությամբ ասում եմ, իմ ողջ մասնագիտական փորձը խոսքերիս մեջ ներդնելով' այսօր ոչ միայն Հայաստանում, այլ Եւրոպայում չկա Յոժի պես յուրահատուկ դերակատար: Նկատի առնելով, որ "Սերյոժիկ" ներկայացումը նա ոչ միայն խաղում է, այլ նաեւ հեղինակել է, ես ամենաբարձր կարծիքի եմ նաեւ նրա դրամատուրգիական տաղանդի մասին: Նրա հրապարակախոսական "խուլիգանությունը" շատերին դուր չի գալիս: Հասկանալի է: Թթու խոսքեր է օգտագործում, վիրավորում է մարդկանց, երբեմն ակամա: Նա Ծաղրածու է: Եթե Ռուբեն Հախվերդյանը մեր ժամանակի Երեւանի Պոետն է' խենթ, նուրբ. կոպիտ, խմած, ուշունց տվող, արտասվող( բա պոետն այսպիսին կլինի' բա Չարենցը, Շիրազը այդպիսին չէին?), ապա Սերգեյ "Յոժ" Դանիելյանը մեր քաղաքաը Քաղաք է դարձնում հենց իր ծախրով ու ծիծաղով: Չենք դիմանում? Ուրեմնք քաղաք ու քաղաքակրթություն չենք: Պոկել նրա խոսքերից մի քանիսն ու հակադրել նրան ազգային արժեքներին, "ազգայնականությանը" ' սխալ է: Նա իսկական հայրենասերի պես խոսում է մեր թերությունների, սխալների, հիմարությունների մասին: Սա է Ծաղրածուի առաքելությունը: Նա թանկ է վճարում այս իրավունքի համար, բայց նա իսկապես ունի այս իրավունքը: Իսկ մենք նրան լսելու պարտականություն ունենք: Եթե իհարկե քաղաքացի ենք, քաղաքակիրթ ենք, հասարակություն ենք: Ասում են "գյուղ չկա որ շուն չլինի": Գյուղ' մի գուցե: Բայց եթե նա շուն է, ապա գամփռ շուն: Երբ գայլերն են շուրջը, շներն են փրկում: Երբ արքան մերկ է ' մանուկն ու ծաղրածուն են ասում դա: Որքան էլ դա ոմանց դուր չի գալիս:
