Դեռևս 2011թ.-ի վերջին, երբ Վրաստանի նախկին նախագահ Մ.Սաակաշվիլին շարունակում էր իր ձեռքում պահել երկրի կառավարման ղեկը և բավական ամուր էին նրա հիմնադրած և ղեկավարած ՛՛Միացյալ ազգային շարժում՛՛ կուսակցության դիրքերը, հայտնի միլիարդատեր Բիձինա Իվանիշվիլին ցանկություն հայտնեց քաղաքականություն մտնելու և Սաակաշվիլիին տապալելու մասին: Վերջինի այդ ցանկությունը շատերին թվում էր անհնարին, բացառելի, նույնիսկ վտանգավոր, սակայն ինչպես ցույց տվեցին 2012թ.-ի հոկտեմբերին Վրաստանում կայացած խորհրդարանական ընտրությունների արդյունքները, Իվանիշվիլիի կազմավորած ՛՛Վրացական երազանք՛՛-ը ստացավ ընտրողների առավել մեծ վստահությունը, որից հետո ՛՛ՄԱՇ՛՛-ը իշխողից վերածվեց ընդդիմադիր քաղաքական ուժի:

Իվանիշվիլիի հաջորդ նպատակային քայլն արդեն 2013թ.-ին անցկացվելիք նախագահական ընտրություններին Սաակաշվիլիին կամ նրա ներկայացրած թեկնածուին պարտության մատնելն էր, ինչը և տեղի ունեցավ: Արդյունքում նախագահ ընտրվեց ՛՛Վրացական երազանքի՛՛ թեկնածուն: Խորհրդարանում ընդդիմադիրների աթոռները զբաղեցրած ՛՛ՄԱՇ՛՛ պատգամավորները դարձանգործող իշխանությունների ակտիվ և խիստ քննադատողներ: Կառավարության գրեթե ոչ մի որոշում զերծ չէր ՛՛Սաակաշվիլիի՛՛ վերոնշյալ ներկայացուցիչների պախարակումներից: Նախորդ տարվա խորհրդարանական ընտրությունները, սակայն, փոխեց իրավիճակը, քանի որ դրանց արդյունքում 2016թ.-ին կազմավորված խորհրդարանում հայտնվեցին անհամեմատ ավելի քիչ ՛՛ՄԱՇ՛՛ անդամներ, իսկ փոխարենը ՛՛Վրացական երազանքը՛՛ նույնիսկ ստացավ սահմանադրական մեծամասնություն ունեցող ուժի կարգավիճակ, այն է սահմանադրության դրույթները փոխելու հնարավորություն ընձեռող մանդատաքանակ:

Վերոնշյալը հիմք ստեղծեց, որ Սաակաշվիլիի կուսակցության դիրքերը սկսեցին թուլանալ, իսկ հիմնական պատճառներից մեկը ներկուսակցական պայքարն էր և այն անհանդուրժողականության մթնոլորտը, որ տիրում էր այնտեղ, դեռևս սկսած 2013-ին Սաակաշվիլիի՝ նախագահական լիազորությունների դադարելուց և նրա Վրաստանից հեռանալուց ի վեր: Կուսակցության ներսում ձևավորվեց երկու բևեռ՝ ՛՛պրոսաակաշվիլիական՛՛ և ՛՛այլախոհների՛՛: Ի վերջո, ընդամենը երկու օր առաջ պարզ դարձավ, որ ՛՛ՄԱՇ՛՛-ը պառակտվում է, նույնատիպ փոփոխություններ նախատեսելով նաև խորհրդարանում և ՏԻՄ կառույցներում, այսինքն՝ տեղի է ունենալու ՛՛ՄԱՇ՛՛ գործող խմբակցությունների մասնատում:

Այսպիսով, Վրաստանում աննախադեպ բարեփոխումների և առաջընթացի ապահովման երբեմնի հզոր ՛՛Միացյալ ազգային շարժում՛՛ քաղաքական գիգանտը տապալված է, և դժվար է ասել՝ արդյո՞ք կհաջողվի այդ ուժին հետագայում վերականգնել առնվազն ուժեղ ըննդիմության դիրքերը:

Մյուս կողմից, առավել նպաստավոր պայմաններ են ստեղծվում Վրաստանի գործող իշխանությունների համար, քանի որ նախկինի պես անխնա քննադատող քաղաքական գործիչների թիվն, ըստ էության, զգալի նվազում է:

Ալիկ Էրոյանց