"Փակ դռների հետևում մեզ վրա մեծ ճնշում է գործադրվում՝ ճանաչելու Լեռնային Ղարաբաղի անկախությունը։ Ադրբեջանը երբեք չի համաձայնի գնալ այդ քայլին, քանի դեռ մենք ենք իշխանությունը, իսկ հանրաքվեն ցույց տվեց, որ մենք դեռ երկար կլինենք իշխանություն",- ասել է Ալիևը: Նման հայտարարությամբ նա պարզապես ակնարկում է, որ եթե չլինեն ինքն ու իր գերդաստանը, ապա միջազգային հանրությունն Ադրբեջանի ցանկացած այլ իշխանության հեշտությամբ ճանաչել կտա ԼՂՀ-ի անկախությունը: Ըստ էության՝ նա իր ժողովրդին հասկացնում է, որ իր կառավարումն ուղիղ համեմատական է Ադրբեջանի ազգային շահերին:
Ահա, այս քաղաքական, իսկ դրանից մի քանի օր առաջ էլ իրավական՝ սահմանադրական նորմերով, Ադրբեջանի ղեկավարն իր երկրում հայտարարեց ավտոկրատիայի (մեկ անձի անսահմանափակ ու անվերահսկելի իշխանություն) մեկնարկը՝ իրեն էլ հռչակելով տիրան: Փաստացի, Ալիևն իրեն նույնականացնում է ազգային անվտանգության ու շահերի հետ, կարճ ասած՝ պետությունն ինքն է, և, առանց իրեն, Ադրբեջանը վտանգված կլինի:
Սա էլ այն միֆոլոգիական ասպեկտն է, որով ալիևները փորձում են ապահովել սեփական ավտոկրատական իշխանության լեգիտիմության բաղադրիչը: Նման միֆերը պետք է հանրությանը զրկեն "ռացիոնալ ընտրության" սկզբունքից, նրա վերահսկողական ուժը վերածեն կողմնորոշման և ուղղորդեն դեպի Ալիևի խարիզմատիկ կերպարն ու նրա ռեժիմի սահմանած քաղաքական կուրսը՝ ստեղծելով նաև որոշակի համընդհանրություն ունեցող (տոտալիտարիզմին նման մի բան) գաղափարական համակարգ:
Կա քաղաքական ռիսկ, որ ավելի բացարձակ է դառնալու Ալիևի իշխանությունը, իսկ բացարձակ իշխանությունը բացարձակ էլ այլանդակում է: Փաստորեն, առաջիկայում մենք կարող ենք գործ ունենալ ավելի անհավասարակշիռ ու անկանխատեսելի վարքով հարևան: Այդպիսի իշխանությունը, ի դեպ, սովորաբար վախենում ու ընկրկում է ուժի ցուցադրումից ու գործադրումից:
Չի բացառվում նաև, որ նրա վրա կա այդպիսի ճնշում, ու նա փորձում է նաև ներքին մոբիլիզացիոն հարցեր լուծել։
Արման Սահակյան
