Երբ կենտրոնանում ենք մեր վճարած հարկերի ու դրանով պահվող բանակի շուրջ, երբ մոռանում ենք, որ այդ բանակը ոչ մեկի սեփականությունը չէ, այդ բանակը իմ եղբայրը, մյուսի տղան ու ամիուսինն է, ապա շատ հարցեր ուրիշ անկյունից ենք սկսում ընդունել:

Երկրում գրեթե բոլոր պետությունները ունեն բանակներ, այդ բանակներից երկուսը մերն են: Տարբեր բանակներ ունեն տարբեր աստիճանի ֆինանսավորում, բայց անկախ դրանց շատ ու քիչ լինելուն, բոլոր բանակներին աջակցություն են ցուցաբերում շարքային քաղաքացիները: Օրինակի համար կարող եք ծանոթանալ աշխարհի հարուստ երկրներից մեկի ՝ ԱՄՆ-ի, բանակի հետ: Շատ մարդիկ իրենց հաշվին աջակցում են բանակին:
Ես չեմ սիրում օգնել բառը, որը օգտագործում են բանակին մի տուփ կոնֆետ ուղարկելուց հետո:

Օգնում են կարիքավորին , իսկ մեր բանակը այդպիսի բաների կարիքը չունի: Բանակին պետք է աջակցել, ինչպես աջակցում են աշխարհի ավելի հարուստ երկրների բանակներին: Սեփական աչքերովս մի շարք նորանոր համակարգեր եմ տեսել դիրքերում, որոնց մասին մենք գաղափար չունենք, որոնց մասին նույնիսկ տեղյակ չենք, որ բանակը դրանցով հագեցած է: Անվտանգության նկատառումներից ելնելով չեմ ասի ինչեր են ու որտեղ են, բայց մի օր դիմեք ՊՆ-ին կամ ՊԲ-ին , բարձրացեք դիրքեր ու դուք էլ տեսեք այդ ամենը:
Մի խոսքով պետք չի օգնել ու հետո երեսով տալ բանակին, պետք է աջակցել ՝ անշահախնդիր: Շուտով լավ լուրեր են սպասվում բանակի ու զինվորի համար: Մի փոքր համբերեք սաղ պատմելու եմ:

Աշոտ Ասատրյան