Հայրը նա էր, ով որպես նվեր շոյում էր աղվամազոտ դեմքդ, և այտերդ սղալող նրա կոշտուկներից պատկառում էիր և հուզմունքից քրտնում: Հայրը նա էր, որի համար անհասկանալի ու տարօրինակ էր որդու պարապությունը: Մարդու պարապությունը:- Եթե մարդ է, պետք է աշխատի:
Բա ինչի՞ համար է աշխարհ եկել: Եթե չաշխատի, ուրեմն ի՞նչ անի:- Ահա աշխարհի ու մարդու նկատմամբ մեր հայրերի ունեցած շիփ-շիտակ հայացքը: Հայը և հայրը նա էր, ով մի կտոր հաց ու պանրով կշտանում էր և շնորհակալ և գոհ, և լիաչք նայում երկնքին,- աշխարհը խաղաղ է, գերդաստանը կա, հոգով ու մարմնով առողջ զավակները ամեն մեկը իր գործին, և սեղանին արդար մի կտոր հաց կա: Ուրիշ ի՞նչ է պետք... Մի պայծառ երազ:
ՄՈՒՇԵՂ ԳԱԼՇՈՅԱՆ
«Ի տեղ բաց նամակի» ակնարկից
Հովիկ Չարխչյան
