Միջնորդներն այսօր խնդիր ունեն ոչ թե Արցախյան հակամարտության լուծման տարբերակներ առաջարկել, այլ կանգնեցնել պատերազմը և լավագույնը, ինչ կարող են առաջարկել, պատերազմը կանգնեցնելուց հետո չհարձակման մասին եռակողմ պայմանագիր կնքելն է:
Եթե կողմերը և միջնորդներն իսկապես ցանկանում են խնդիրը լուծել խաղաղ ճանապարհով, ապա պետք է բարի լինեն և իրենց ժողովուրդներին երաշխավորեն դա: Իսկ դա էլ արվում է իրավաբանորեն պարտադիր փաստաթուղթ ստորագրելով: Չհարձակման մասին պայմանագրի ստորագրում նշանակում է ուժի և ուժի կիրառման սպառնալիքի չեզոքացում:
Միայն դրանից հետո է հնարավոր խոսել մնացած երկու սկզբունքի' տարածքային ամբողջականության և ազգերի ինքնորոշման սկզբունքների շուրջ համաձայնության գալու մասին: Այդ պայամանագրի գառանտ պետք է կանգնի Մինսկի խումբը:
Ով հրաժարվի այդ պայմանագրից, նա էլ ագրեսոր է և պատերազմ է ուզում: Այդ դեպքում խնդիրը պետք է լուծվի պատերազմով' մինչև կողմերից մեկի վերջնական կապիտուլյացիա: Բայց Ադրբեջանը դրան էլ չի գնում: Ուրեմն ստացվում է, որ այսպես շարունակելու դեպքում «տարօրինակ» պատերազմի ստատուս քվոն կհավերժացվի: Մանրամասները' հոդվածում:
Տիգրան Խաչատրյան
