Ասում են՝ մեծ վիշտը կամ ցնցումը մարդու վրայից արագ հանում են ամբողջ պատիճը, ամբողջ ծածկույթը, այն, ինչը հանդիսանում է նրա դերը: Պատիճի շերտը երբեմն այնքան մեծ է լինում, որ մարդուն ազատելով իրենից, ի հայտ է բերում բոլորովին նոր մի բան: Ինչպես ընկույզի կեղևն է մերկացնում անպաշտպան միջուկը, այդպես էլ բացվում է մի կերպար, որը քիչ բանով է նման նախորդին՝ նրան, որ պատիճի ներսում էր:

ԱԼԻՆԱ ԶՆԱՄԵՆՍԿԱՅԱ
«Քանի դեռ ապրում եմ, սիրում եմ» գրքից

 

Հովիկ Չարխչյան