Հայկական էստրադան էնքան պրիմիտիվ է, որ, ենթադրենք, երգի մեջ լսում ես <> բառը, միանգամից հասկանում ես, որ հաջորդ տողում պետք է ասի՝ <>: Կամ, եթե երգի մեջ ասում են <>, ուրեմն հաջորդ բառը չէ, մյուսը, լինելու է <>, ու էդպես շարունակ:
Ընդ որում, կարևոր չէ, թե ինչ բովանդակություն կլինի, կարևորը գրում են, որ <>:
Բայց դե միշտ չէ, որ էս որակն է եղել, ուղղակի գնալով ավելի ու ավելի են պարզունակ դարձնում: Ասենք, ժամանակ է եղել, երբ էստրադան բարձր որակ է ունեցել, հիշենք թեկուզ Ռոբերտ Ամիրխանյանի երգերը, դրանք կատարողներին:

Հիմա որակյալ էստրադա չունենք, եղածն էլ էնքան պրիմիտիվ են ու անիմաստ, որ լսելիս ակամա հարց է ծագում՝ կարո՞ղ է էս բարձր արվեստ է, բոլորը հասկանում են, ես՝ չէ:
հ. գ. Լիլիթ Հովհաննիսյանի տեսահոլովակն արդեն ունի 1 մլն 300.000-ից ավելի դիտում:
Աշխարհ, կագնիր, իջնող կա

Վանե Ազատյան