Նա, ով ասել է, թե ժամանակը բուժում է բոլոր վերքերը, ստել է: Եվ, անկասկած, նա երեխա չի ունեցել, որը հետո մահացել է: Նա երբեք չի բախվել նրա՝ տնով մեկ շաղ եկած խաղալիքներին, կարծես մեկ րոպե անց երեխան՝ ուրախ ծիծաղով կրկին պիտի խաղաղ դրանց հետ: Ժամանակը միայն սովորեցնում է դիմանալ հարվածին, իսկ հետո ապրել այդ վերքերի հետ: Բայց միևնույն է, ամեն առավոտ՝ բաց անելով աչքերդ, դու զգալու ես կորուստը: Դրանից կարելի է փախչել, բայց խուսափել անհնար է:
ՅԱՆՈՒՇ ՎԻՇՆԵՎՍԿԻ
«Կողմնակի ճակատագրեր» գրքից
Հովիկ Չարխչյան
