Վախը բռնություն է ծնում, բռնությունը հանգեցնում է ատելության, իսկ ատելությունն ավարտվում է միայնակությամբ: Մարդկային բոլոր դժբախտություններն ու չար գործերը հավաքվում են մի հսկայական սև ամպի մեջ և սառը ձյան տեսքով թափվում են երկրի վրա:
Ու այդ ժամանակ աշխարհը խլանում և պապանձվում է, մարդիկ դադարում են լսել ու սիրել իրար: Դա ախր շատ տխուր է:
ՈՒԻԼՅԱՄ ՆԻՔՈԼՍՈՆ
«Կրակի երգը» վեպից
Հովիկ Չարխչյան