Վախը բռնություն է ծնում, բռնությունը հանգեցնում է ատելության, իսկ ատելությունն ավարտվում է միայնակությամբ: Մարդկային բոլոր դժբախտություններն ու չար գործերը հավաքվում են մի հսկայական սև ամպի մեջ և սառը ձյան տեսքով թափվում են երկրի վրա:

 

Ու այդ ժամանակ աշխարհը խլանում և պապանձվում է, մարդիկ դադարում են լսել ու սիրել իրար: Դա ախր շատ տխուր է:

ՈՒԻԼՅԱՄ ՆԻՔՈԼՍՈՆ
«Կրակի երգը» վեպից

 

 

Հովիկ Չարխչյան