Մարդկությունը երեկ չի ձևավորվել և վաղը չի վերանալու: Նրան վերաբերող առարկան ժամանակային սահմանափակում չի ճանաչում, իսկ նրա դեմ հանցագործությունը վաղեմության ժամկետ չունի: Այդ պատճառով աշխարհի շատ երկրներ դատապարտում են 1915-ին մարդկության դեմ իրականացված սոսկալի ոճիրը: Առհասարակ, պետությունը բարոյական առումով լինում է աստվածահաճո կամ աստվածանարգ: Աստվածահաճո պետությունը պատասխանատվությամբ է վերաբերվում երկնային պարգևներին:
Նրա ազգային իդեալը և դրանից բխող երկրային օրենքները երկնայինների հետ ներդաշնակ են: Իսկ ակնհայտ հակասության մեջ մտած օսմանյան, կոմունիստական կամ նացիստական երբեմնի կայսրությունները կործանվում են ինչպես Սոդոմ-Գոմորը: Նրանց տեղում ստեղծված նոր պետությունները պիտի դատապարտեն ճշմարիտ ուղուց շեղված նախնինների ոճրագործությունները: Դա պիտի անեն, որովհետև մարդկության դեմ հանցագործությունն առաջին հերթին ուղղված է Երկնքի դեմ: Իսկ աստվածահաճո պետության գոյության համար կռվողն ապացուցում է ոչ միայն իր ժողովրդի կարգաբանական աստիճանը, այլև անխուսափելիորեն հաղթում է:
Այնպես որ Հայոց ցեղասպանության միջազգային ճանաչման գործընթացը անխուսափելիորեն թևակոխելու է հատուցման փուլ: Սպասենք հատուցման լուսավոր օրվան: Այն թող իրապես ապաքինի հայ ժողովրդի 100 տարի արնահոսող վերքը, վերացնի դարավոր թշնամությունը և հարևանի հետ հարաբերությունների հաստատման կամուրջ դառնա:
Վահե Ղազարյան
