Չէ’, չենք սիրում մեր մեծերին, մեր հեղինակություններին…Դեգրադացվել ենք, դարձել ամորֆ մարմին, իրար բզկտելով, իրար կտցահարելով, թունավորելով, ցեխ շպրտելով, վարկաբեկելով… Օրերս Վահագն Դավթյանի մահվան տարելիցի կապակցությամբ <>-ում տեղադրվել էր նրա նկարը: Մի երկու շնորհավորանքից բացի, որեւէ այլ վերաբերմունք ինտելեկտուալ <>-ահայերի կողմից տեսաք? Իհարկե ոչ:
Մինչդեռ բավական է մի ապուշ կոլաժ, մի կիսամերկ լուսանկար կամ մի ախմախ, տափակ արտահայտություն ու գնա~ց… Արթնանում է <> հարթաուղեղ, անիծող, հայհոյիչ մեծամասնությունն իր հիմար մեկնաբանություններով,հայհոյանքներով ու տափակ կատակներով:
Չպետք է մոռանալ, որ իր մեծերին չհարգող ժողովուրդը հարգանքի արժանի չէ…
Ինձ համար կապ չունի Սոս Սարգսյանն է, թե Երվանդ Մանարյանը, Զորի Բալայանը, Վարդան Պետրոսյանը, Նունե Եսայանը, Ռուբեն Հախվերդյանը, Շուշան Պետրոսյանը, թե Ֆորշը… Պետք չէ պիտակավորել, պետք չէ մեր արվեստագետների, գրողների, ազատագրական պայքարի հերոսների վրա ցեխ շպրտել, վիրավորել, անձնական վիրավորանքներ հասցնել, անկախ նրանց քաղաքական դիրքորոշումից, հայացքներից ստացած մեդալներից ու կոչումներից…
Առավել ցավալի է, մտահոգիչ' մտավորականների պահվածքը, երբ խառնվելով քաղաքական գործընթացներին կշռադատված, խելացի մտքերի, մեկնաբանությունների փոխարեն,լսում ենք նրանց ոչ խոհեմ, մտավորականին ոչ վայել մտքերը եւ դատողությունները: Ցավալի է, շա~տ…
Դա քիչ է, մեր մտավորականներն էլ իրենց հերթին սկսեցին հիշել անհիշելին…Հիշել իրենց ընդիմախոսների ֆիզիկական արատները, թերությունները, սովորությունները, հիշել կենդանական աշխարհի ամենազզվելի կենդանակերպերին…
Ազգի մեծերը, մտավորականները միշտ եղել են օրինակ, միշտ փայլել են իրենց վարքագծով, շրջահայացությամբ, գիտելիքներով, իրենց բարեկրթությամբ, իրենց բարոյական կերպարով:
Ուրեմն եղեք այդպիսին, ուրեմն մնացեք մեծ, շնորհալի: Ճիշտ կիրառեք Աստծո կողմից ձեզ տրված տաղանդն ու շնորհքը, եղեք աստվածահաճո …